Հասարակությունները կարելի բնութագրել ըստ նրա, թե մարդիկ ինչի համար են պայքարում:
Օրինակ՝ նախնադարյան հասարակությունում պայքարում էին որսի ու որսատեղերի համար, ստրկատիրական հասարակություններում ստրուկներ ունենալու համար, ֆեոդալականում՝ հողի ու այդ հողի վրա ապրող բնակչության համար, կապիտալիստականում՝ մարդկանց շահագործելու համար, ներկայիս Արևմուտքում՝ ֆինանսների տիրապետման ու մարդկանց պահելակերպը կառավարելու համար:
Իսկ ոնց է կարելի բնութագրել վերջին երեսուն տարվա Հայաստանը, ինչի համար է պայքարը գնում: Պայքարը գնում է իշխանության համար, այսինքն լավ ապրելու համար պետք է ունենալ իշխանություն, դա է հիմնական արժեքը ու դրա համար կարելի է զոհաբերել մարդկանց, ֆինանսներ, տարածքներ: Հիմնական “արժեքը” իշխանական լծակներն են ու բնականաբար, դա է պայաքրի իմաստը, դա է մամուլի հիմնական թեման։ Այլ թեմաներ մարդկանց չի հետաքրքրում։ “Քաղաքականության” իմաստը թիմեր ձևավորելն է իշխանության համար որսի մասնակցելու համար։ Պարզ է, նավթ չունենք, գազ չունենք, շուկաներ չունենք, կոմունիկացիաներ չունենք, կրթություն չունենք, մնում է միակ բանը, ինչի համար պայքարելն իմաստ ունի՝ իշխանություն ու պետական բյուջե։
Իշխանություն ունենալը նպատակ է, ոչ թե գործիք այլ համընդհանուր նպատակների հասնելու համար։ Դրա համար համընդհանուր նպատակների ու դրանց հասնելու թեմաները անհետաքրքիր են։
Սա է այսօրվա Հայաստանի դեֆորմացիաների հիմնական պատճառը ու դա մեզ ոչ մի տեղ չի տանում։
Ստեփան Դանիելյանի ֆեյսբուքյան էջից