Տպել
…Իսկ հետո նույնն է՝ մեկ պտույտով ավելի…
Երեկ էր…
Երբ «հրեշին կախե´լ»` որոշեցին.
ա´յս, ա´յս, ա´յն մեղադրանքով,
նաև՝ ապացույցով հստակ.
խախտում իքս-զեթ-ուայ նորմերի:
Թուղթ էր դատավճիռը.
մկրատվեց-գնաց
ճիշտ նույն զգեստի ճամփով,
որ տեղ-տեղ
մերկացնող մանրամասներ ունի
(ոչ այնքան էսթետիկ գուցե`
դե ճիշտը գեշ էլ կլինի),
մինչդեռ կոչված է սուտը քողարկել
(փայլուն կրքազարդով, կամ
աչք շոյող կարով զիգզագ):
Երեկ էր:
Խաբկանք էր թուլություն, ոչ ավելի…
Դատավճիռը չեղարկվեց:
«Ապացույցն ապացուցել է պետք»`
կնքվեց ձեռամբ
Մեծ այրերի.
բանիմաց «փորձագետներ»,
որ «ուղնուծուծն» ապացույցի անգիր գիտեն,
և, հատկապես, ունակ են երկարել
ոդիսականը մի չեղած ողի հորինովի.
ձգել ամիս, տարի, դե´, ինչքան պետք լինի,
նույնն է թե՝ սպասել վերերերից հրամանի
(Հռոմի սենատից այսդին այդպես եղե´լ է, կա´):
Երեկ էր:
Նիստն ավարտվեց… կիսատ,
առանց ծափողջույնի:
Դատավարն իջավ բեմից,
թափ տվեց ձեռքը՝ իբր
նեղացած, հոգնած,
այնպես սակայն,
որ տեսախցիկը գրանցի
կսկիծն իր «վեհ»
(լավ նկարված գրիմ՝ կնճիռներով):
Մի քանի պաթետիկ խոսք
կփոխանցի հետո
իրեն սպասող լրագրողին՝
«հանուն արդարության» հանգին արժան,
«հանուն արդարության» հանգին վայել`
բառաֆոնդով հնչեղ,
բառաշարով դիպուկ…
Երեկ էր:
Մուրճը մնաց օդում`անկշռելի,
ապացույցները՝ չիք, կամ՝ կեսճամփին:
Կախաղանը՞…
կուշտ է հարկավ` նոր զոհ ունի.
ճոճվում է անմաշիկ՝ հրեշի հուշումով:
Իսկ հետո նույնն է՝ մեկ պտույտով ավելի…
Աղավնի Գրիգորյան
2020 սեպտեմբեր-հոկտեմբեր
