Տպել
Տնտեսագետ Հովհաննես Ավետիսյանի ֆեյսբուքյան էջից.
«Ժամանակը դանդա՜ղ հոսում է:
Մենք էլ դանդա՜ղ փոշիանում:
Երեկվա չարած փոքր գործը այսօր արդեն խնդիր է, իսկ վաղը մարտահրավեր:
Ժամանակը հոսում է, իսկ մենք ու Հայաստան աշխարհը անդառնալի փոշիանում, իսկ նրանց գլխում իրենց անպիտան կաշին փրկելն է:
Ժամանակ և կարողություններ. Սրանք այն երկու կարևորներն են, որ մեր հայկական տիրույթում երբեք չեն գնահատվել: Չեն գնահատվել ոչ թե այլոց այլ հենց մեր կողմից: Մենք սպանում ենք մեր ժամանակը անիմաստ ու անպետք գործընթացների մեջ. Գումարած, ինքներս մեզ չենք ապավինում, հույսներս ուրիշը, մեզ կթվա, թե նա մեզանից կարող է, ավելի խելացի և ավելի ունակ:
Երկրի փոքրաթիվ ինտելկտուալը իրական չարիք է դարձել իր դատարկախոսությամբ, վախկոտությամբ ու անգործությամբ: Իսկ այնժամ մուրադովներն են գնում թշնամու մոտ քո տեսակին տուն բերելու համար: Բա դուք/մենք ում շունն ենք, որ նույնիսկ չենք բաշարում թշնամու մոտ գնալ մեր տեսակին տուն բերելու:
Ժամանակը հոսում է անդառնալի, իսկ մարտահրավերները դառնում ահագնացող, իսկ դու վախկոտ և անգործ ինտելեկտուալ հավանաբար մտածում ես, թե աշխարհի, որ անկյունում ես պատսպարվելու քո տեսակի դադարից հետո քո անպետք փշուրի կյանքը ևս մի քանի տասնամյակ ձգելու համար:
Չեմ սիրում ձեզ լուռ և անտարբեր կարող-անկարողներ»:
Ժամանակը դանդա՜ղ հոսում է:
Մենք էլ դանդա՜ղ փոշիանում:
Երեկվա չարած փոքր գործը այսօր արդեն խնդիր է, իսկ վաղը…Опубликовано Hovhannes Avetisyan Воскресенье, 6 декабря 2020 г.
