Տպել
Եկա ասեմ, որ ես կարեկցում եմ գերությունից վերադարձած տղաներին, գիտակցելով, թե ինչի միջով են անցել: Աղոթում եմ, որ մյուսներն էլ գոնե ֆիզիկապես անվնաս վերադառնան: Հուսով եմ կկարողանան ստանալ հոգեբանական ու բժշկական պատշաճ օգնություն` դառը փորձառությունը հաղթահարելու ու բնականոն կյանք վերադառնալու համար: Հուսով եմ էս հասարակությունը բավարար հոգատար կգտնվի նրանց հանդեպ:
Բայց ես նրանց հերոս չեմ համարում: Իրենք անմարդկային դժվարություններով անցել ու տուն են վերադարձել: Մի ստեղծեք տերմինների ծուղակ բոլորիս համար: Դուք (ես էլ ձեզ հետ) չգիտեք, թե ինչ հանգամանքում են գերի ընկել, դուք չգիտեք, թե ում գործողությունների արդյունքում են գերի ընկել, դուք չգիտեք առհասարակ շատ մանրամասներ, և կախելով հերոսի պատվավոր պիտակը, ևս մեկ արհեստական կարգավիճակի մեջ եք դնում նրանց: Մի արեք: Գերու պիտակը հանեք ու պարզապես մարդուն հանգիստ թողեք: Թողեք թող վերականգնվի` շրջապատված սիրելիներով, հարազատներով, մասնագետներում: Էդ ամենի արանքը պետք չի որ «հերոս» գոռացող հասարակություն խցկվի:
ՏՂԵՐՔԸ ՏՈւՆ ԵՆ ԵԿԵԼ ու փառք աստծո:
*քննարկում չեմ ծավալելու: Սա իմ կարծիքն է:
Մարինե Մանուչարյանի էջից:
Եկա ասեմ, որ ես կարեկցում եմ գերությունից վերադարձած տղաներին, գիտակցելով, թե ինչի միջով են անցել: Աղոթում եմ, որ…
Опубликовано Marine Manucharyan Вторник, 15 декабря 2020 г.
