Տպել
Արամ Գևորգյանը գրում է.
«Երբ խաղաղությունը ոչ թե պարտադրում, այլ մուրում ես, երբ բանակցությունները խառնում ես փալասի հոգեբանությամբ թուրքի կոշիկները լիզելու հետ, երբ քո գեղցու շուստռիությամբ խաղաղասեր ես խաղում, բայց իրականում նույն խոզ խանձողն ես մնացել, ապա ստանում ես էն, ինչ էսօր ունես։
Վերջին հաշվով, երբ պատերազմի ու խայտառակության միջև ընտրում ես խայտառակությունը, ապա ստանում ես և՛ մեկը, և՛ մյուսը, չէ՞։ Ուրեմն արդար ա ամեն բան։ Երբ լուլուակերպ ու վահագնխաչատրայանակերպ արարածները կանգնում ու ցինիկաբար ասում են, որ թուրքը իրանց չի կարող խանգարել թուրքի հետ խաղաղ ապրելու գործընթացում, մի օր թուրքը գալիս ու քայլելով էդ խաղաղասերներից վերցնում է Փառուխ գյուղը։ Ու տարատեսակ ոռնոցները, որ թուրքը չի ուզում խաղաղ ապրի մեր հետ, խլանում են խաղաղության քարոզ անողների հասցեին հնչող քֆուրների տարափի տակ։
Դու խաղաղ կապրես աշխարհի երեսից թուրքի ֆիզիկական վերացումից հետո միայն։ Մնացած բոլոր տարբերակներում ինքը ցանկանալու ա գա ու քեզ մորթելուց հետո իր լաթի կտորը կախի քո տան բակում»։
