Տպել
Ռուբեն Մխիթարյանի ֆեյսբուքյան էջից․
«Դուք կարող եք երթեր անել անդադար, բայց մարդկանց ավելի շատ ոգևովորի դավաճանի դեմքին ԴԱՎԱՃԱՆ գոռալը:
Դուք կարող եք «Զարթնիր Լաո»-ի տակ ազգային պարեր պարել, բայց մարդկանց ավելի շատ ոգևովորի ՆԵՄԵԶԻՍ գրվածքով պաստառը:
Դուք կարող եք հրապարակի տոնածառի տակ մոմեր վառեք, բայց մարդկանց ավելի շատ ոգևովորի անձրևանոցը, որը շպրտվել է դավաճանի կողմ:
Դուք կարող եք հեռախոսի լույսեր վառել, բայց մարդկանց ավելի շատ ոգևովորի թշնամական այրված դրոշը ամբողջ աշխարհի աչքի առջև:
Բոլոր թվարկածս ոգևորող դեպքերը վճռական գործողության ձև են, տեսք են և հույս: Դրա համար էլ մարդկանց ոգևորում են: Դրա համար էլ նիկոլենց ու նիկոլականների նյարդերը էլ չեն դիմանում, քանզի օրինակ մի օր նրանց կարող են հյուրընկալել ինչ որ մեկի տանը՝ սեփական հերթական փիառի համար, բայց հանկարծ հյուրընկալողները շրջվեն ու հարձակվեն իրենց վրա:
Նիկոլի ու նիկոլենց համար սկսվում է ամենադաժան փուլը: Արդեն անկանխատեսելի է, թե ում «կռիշկեն» և որ պահին կթռնի ու սովորական թվածող իրավիճակը ինչ հանգուցալուծման կբերի:
Դագաղներով ու սև լենտերով իշխանություն զավթածները վերջին մարդն են, որ պիտի քաղաքակրթության մասին խոսեն:
«Մառլեզոնյան» բալետի վերջին ակտն է»:
