Տպել
Երեխայի վրա ազդող ամենավնասակար գործոններից մեկը գերպաշտպանվածությունն է։ Բժիշկ, կլինիկական հոգեբան Ստանիսլավ Սամբուրսկին Газета.Ru-ին պատմել է այն ազդեցության մասին, որ գերպաշտպանությունը կարող է ունենալ երեխայի վրա:
«Չափից շատ պաշտպանվածությունը երեխաների նկատմամբ ծնողների մոլուցքային, վերահսկող հոգատարությունն է, որը հաշվի չի առնում նրանց ցանկությունները, հնարավորությունները և զրկում նրանց ընտրության ազատությունից: Ծնողները ցանկանում են պաշտպանել իրենց երեխաներին բոլոր վտանգներից, դժվարություններից, սխալներից և անհաջողություններից, որոնց նրանք կարող են հանդիպել կյանքում: Այնուամենայնիվ, բարի մտադրությունները վերածվում են այն բանի, որ ծնողները մշտապես միջամտում են իրենց երեխաների գործերին, որոշում են նրանց փոխարեն, քննադատում են ամեն քայլը, ճնշում են նրանց խղճահարության, մեղքի զգացման կամ պատժից վախ առաջացնելու համար։ Գերպաշտպանությունը վերածվում է տոտալ վերահսկողության և մեծանում է մարդ, ով ի վիճակի չէ ինքնուրույն որոշումներ կայացնել և պատասխանատվություն կրել նույնիսկ իր համար: Չափազանց պաշտպանված ծնողները հաճախ գործում են լավագույն նպատակներով, բայց իրականում նրանց գործողությունները մեծ վնաս են հասցնում երեխաների զարգացմանն ու հոգեկան առողջությանը»,- պարզաբանել է մասնագետը։
Մասնագետի խոսքով՝ մարդիկ, ովքեր մեծացել են գերպաշտպան ծնողների հետ, հաճախ չեն կարողանում բաժանվել և սկսել առանձին ապրել։ Դրանք ուղեկցվում են հարակից խնդիրներով։ Դրանցից մեկը ցածր ինքնագնահատականն է։
Գերպաշտպանությունը հանգեցնում է նաև անկախության բացակայության: Գերպաշտպանվածության մեկ այլ հետևանք է կախվածության ձևավորումը:
