Տպել
Ծնողներից շատերն են աչալրջորեն հետևում, որպեսզի իրենց երեխաներն կեղտի հետ չշփվեն: Սակայն չափից ավելի մաքրությունը երեխաներին ավելի մեծ վնաս է պատճառում, քան օգուտ, պնդում է պրոֆեսոր Ջեք Հիլբերթը, որը «Լավ աղտ. Ձեր երեխայի իմունային համակարգի զարգացման համար մանրէների անհրաժեշտությունը» գրքի համահեղինակն է:
Նրա խոսքով՝ բնության մեջ ապրող մանրէների հետ փոխազդեցությունը փոքրիկների մոտ իմունային ամուր համակարգ է ստեղծում, իսկ գերմաքուր ապրելու կերպը թուլացնում է երեխաների պաշտպանությունը հիվանդություններից:
«Շատ ծնողներ մտածում են, որ բոլոր մանրէները վատն են: Այդպես չէ: Մեծ մասը պարզապես խթանում է իմունային համակարգը և ձեզ ավելի ուժեղ դարձնում,- կարծում է Հիլբերթը: – Ձեր բնակարանները հիվանդանոցների նման ստերիլացնելը կարող է նրան հանգեցնել, որ երեխան գերզգայուն իմունային համակարգ կունենա, որը ալերգիայի, ասթմայի և նույնիսկ նեյրոզարգացման հետ կապված խնդիրներ կառաջացնի: Շուն պահեք, թող նրանք ուտեն հատակի վրայից, խաղան հողի վրա, կեղտի մեջ՝ սա լավ է»:
Հիլբերթի կարծիքով՝ եթե երեխաները փողոցում խաղալիս կեղտոտվել են, նրանց անմիջապես լվանալու անհրաժեշտություն չկա: Երկյուղը, թե տնային կենդանիները կարող են երեխաներին վարակել, պրոֆեսորի կարծիքով, նույնպես զուր է. երբ շունը երեխայի դեմքը լպստում է, դա իմունային համակարգի համար օգտակար է, այլ ոչ թե վնասակար:
Պրոֆեսոր Հիլբերթի խոսքով՝ մեր նախահայրերի երեխաների իմունային համակարգն ավելի հուսալի էր մերի համեմատությամբ: Սա բացատրվում է այն հանգամանքով, որ նրանք հաճախ են շփվել տարբեր տեսակի բակտերիաների հետ:
Պրոֆեսոր Հիլբերթը հետազոտել է ամիշների երեխաների իմունային ճյուղերը, որոնք ապրում են առանց ժամանակակից հարմարավետությունների: Հետազոտությունը ցույց է տվել, որ ֆերմաներում ապրող երեխաների մոտ ասթմայով հիվանդացածության մակարդակը չափազանց ցածր է եղել:
Ավելին՝ պրոֆեսոր Հիլբերթը նաև պնդում է, որ ձեռքերի ախտահանող միջոցները երեխայի առողջության համար ավելի վտանգավոր են, քան օճառաջուրը: Նա նաև կարծում է, որ ծնողները երեխաների սնունդի մեջ պետք է ավելի շատ ֆերմենտացված կերակուր ընդգրկեն, որը բակտերիաներ է պարունակում:
Նրանց, ում երեխաները դեռևս փոքր են, Հիլբերթը խորհուրդ է տալիս հատակին ընկնելուց հետո ծծակը չլվանալ, այլ լպստել: Գյոտեբորգի շվեդական համալսարանում կատարված հետազոտությունը ցույց է տվել, որ այն երեխաները, որոնց ծնողները ընկնելուց հետո ծծակը լպստել են, այլ ոչ թե ողողել, շատ ավելի քիչ են բախվել ալերգիկ ռեակցիաներին:
