Տպել
Երևանի գինու կոմբինատի (ժամանակին՝ «Արարատ»), ներկայիս «Նոյ» գործարանի պատկից հարևանն է այս այգին՝ մարդու արարչական բնույթի ու ստեղծագործ մտքի վկայությունը, տքնանքով, աշխատասիրությամբ և բնատուր շնորհքով հղկված, ստեղծված: Եթե չիմանաս, այդպես անտեղյակ էլ գուցե կանցնես ջրանցքի երկայնքով, գինու գործարանի պատի կողքով, որի տեղում դարեր առաջ Երևանի բերդի մի մասն է եղել: Չես մտածի, որ ծառերի ետևում ձեռակերտ հրաշք է թաքնված: Գուցե մի պահ ժայռին քանդակված Քուռկիկ Ջալալին ուշադրություն գրավի, հնարավոր է՝ արծիվը…:
Եթե ուշադիր ես: Իսկ եթե ոչ, ապա սովորական փոքր տուն կտեսնես միայն, ճիշտ է՝ բեկորած որձաքարով շարված պատերով տուն, որ ծվարել է Ռաֆայել Իսրայելյանի շքեղ կառույցի ու վերջին տասնամյակում քիչ այն կողմ վեր խոյացած բնակելի շենքերի ստորոտում:
Այստեղ ամեն ինչն է անսովոր, միգուցե արտասովոր, ամենակարևորը՝ տպավորիչ ու դիտարժան: Այստեղ ամեն մի միլիմետր ներծծված է սիրով, արարման խորհրդով, հայրենիքով, ազգային ինքնության գերխտացած ոգով: Մենքությամբ:
Վարպետ Վահանը՝ Վահան Ղազումյանը Իջևանից է: Արդեն հեռավոր 1947-ին, 25-ամյա գյուղատնտես-մեխանիկը գալիս է մայրաքաղաք ու հաստատվում Երևանում: Քարի հետ աշխատելու բնատուր շնորհք ունենալով` ներգրավվում է նույն գինու կոմբինատի շինարարության մեջ, իսկ հետո էլ արդեն աշխատանքի է ընդունվում այստեղ: Գինու գործարանի տարածքի բարեկարգմանն է հետևում: Այնպես, որ երբ մի առիթով Երևանի քաղաքապետ Գրիգոր Հասրաթյանը այցելում է գինու կոմբինատ, տպավորվում է տարածքի խնամված տեսքից, ծանոթանում վարպետ Վահանի հետ:
Ավելի մանրամասն՝ armeniasputnik.am
