Տպել
Անցյալ տարի հոկտեմբերի 3-ին՝ աշխատանքային օրվա ավարտին, Ազգային ժողով ներկայացրեցի կրկնակի հրաժարականս, և օրենքի ուժով որպես Արցախի Հանրապետության ՄԻՊ լիազորություններս դադարեցին։
Հաջորդ առավոտյան պիտի վերադառնայի Երևան, բայց մինչ այդ, իրերս հավաքելով, սպասում էի, թե Նախագահի ընդունարանից երբ կհրավիրեն հրաժեշտի առանձնազրույցի։
Գիշերը ժամը 11-ի կողմերը զանգահարեցին և ասացին, որ Նախագահը սպասում է։ 10 րոպեից տեղում էի. Ստեփանակերտը փոքր քաղաք է։
Շնորհակալություն հայտնեցի համատեղ աշխատանքի համար, և որպես արդեն էքս-օմբուդսմեն՝ խնդրեցի ՄԻՊ գրասենյակը Շուշիից տեղափոխել Ստեփանակերտ. առաջարկը վաղուց էր հասունացել, բայց որոշել էի այն ներկայացնել միայն պաշտոնավարումս ավարտելուց հետո։ Կարծում էի՝ այդպես ավելի ազնիվ կլինի։
Նախագահն իր հերթին շնորհակալություն հայտնեց համատեղ աշխատանքի համար, խոստացավ քննարկման դնել գրասենյակի տեղափոխման հարցը, ապա անսպասելիորեն հարցրեց՝ ընթրե՞լ ես։ «Այո, իհարկե», – ստեցի ես։ Ճիշտն ասած, հաց կերած լինելու մասին հարցին ինքնաբերաբար հաստատական պատասխան տալը միակ վատ սովորությունս է, որ ձեռք բերեցի Արցախում. մայրս ու կինս միշտ հարցնում էին, դե ես էլ միշտ պատասխանում էի՝ այո, կերած եմ։
«Լավ, ոչինչ, արի մի կտոր հաց ուտենք», – ասաց Նախագահն ու հրավիրեց հանգստի սենյակ։ Համեստ սեղան էր գցած՝ հաց, պանիր, կանաչի, պոմիդոր, կնձմնձյուկ, խաշած միս։
Ընթրեցինք, հետո միասին դուրս եկանք շենքից և միմյանց հրաժեշտ տվեցինք։ Աշխատանքային օրն ավարտված էր։
Տուն վերադարձա Նախագահ Բակո Սահակյանի նկատմամբ ավելի մեծ հարգանքով։ Ու մտածում էի՝ տեսնես երեխաներիս սերնդին դեռ հասու կլինե՞ն այն նուրբ մարդկային ժեստերը, որոնք Փիառի գրքերից չեն վերցված, այլ բնական են, պատշաճ ու ներդաշնակ։
Շնորհավոր տարեդարձ, պարոն Նախագահ։
Ռուբեն Մելիքյան
