Տպել
Որքան կարճ է ժամանակը, կյանքը ակնթարթի նման անցնում է, իսկ մենք ոչինչ չենք հասցնում անել այնպես, ինչպես ժամանակն է թելադրում: Հիշում ես, թե ինչպես էիր փոքր ժամանակ խաղում սենյակում, իսկ մայրիկը այդ ժաանակ խոհանոցում քեզ համար տորթեր էր պատրաստում, իսկ դու վայրկյան առաջ ուզում էիր, որպեսզի մայրիկը բերի իր ձեռքերով թխած անմահական համով տորթը:
Երիտասարդ, գեղեցիկ, այնքան հոգատար և սիրող: Այնուհետև ուսում, ընտանիք իսկ ծնողներին սկսկում ես տեսնել ավելի քիչ… Իսկ նրանց հետ հանդիպումից հասկանում ես, որ ժամանակի ոչ մեկի և ոչինչ չի խնայում:
Եվ ահա, գալիս է ժամանակ, երբ ի հայտ են գալիս կնճիռներ, աչքերում հոգնածություն, անհարմարություն շարժումներում, մոռացկոտություն… մայրիկը ծերացել է… Եվ դա կարծես, թե պատահեց հանկարծակի, մեկ վայրկյանում: Եվ այդտես դու գիտակցում ես, որ շուտով մայրիկը չի լինելու, քեզ ամենահարազատ և սիրող մարդկը…
Մայրիկին տեսնելով արդեն ծերացած հասկանում ես, որ ժամանակը ճիշտ չես գնահատել, քեզ հատացված ժամանկի գոնե մի մասը պետք է անկացնել ծնողների հետ, չէ որ նրանք են մեզ կյանք տալիս, չէ էր նրանց շնորհիվ ենք մարդ դառնում, և ի վերջո, չէ որ նրանք են մեզ դաստիարակում լինել ընտանիքի հիանալի մայր, կին…
Սիրելի երեխաներ, գնահատեք ձեր ծնողներին և ժամանակը բաց մի թողեք նրանց հետ անցկացնելու…. Ձեզ ամենահարազ մարդը՝ ՄԱՅՐՆ Է…
