Տպել
1987 թվականին՝ մայիսյան մի երեկո, Սերգեյ Փարաջանովի թիֆլիսյան տանը մեծ խնջույք էր կազմակերպվել՝ թատերային շուքով ու մեծ հանդիսավորությամբ: Կենացների ու զրույցների ամենաթեժ պահին ռեժիսորը պահարանից հանում է այն թիկնոցը, որը բանտարկման տարիներին կարել էր մեկ այլ հայտնի ռեժիսորի՝ Ֆեդերիկո Ֆելինիի համար՝ ի նշան մեծ վարպետի արվեստի գնահատանքի:
Հարցին, թե ինչ է խորհրդանշում այդ թիկնոցը, Փարաջանովն ի պատասխան հանդիսավորությամբ այն գցում է խնջույքին ներկա բարեկամներից մեկի ուսերին և խմում նրա կենացը՝ նման քայլով հասկացնելով բոլորին, որ մեծարում է իր ժամանակի ռեժիսորներից մեկին՝ Ֆրունզե Դովլաթյանին, որի 60 ամյակի առիթով էլ Փարաջանովը կազմակերպեր էլ այդ խնջույքը:
Չգերազանցվածը…
Ֆրունզե Դովլաթյան. Հայ մեծանուն ռեժիսոր, որն իր կյանքի ընթացքում նկարեց այնպիսի ֆիլմեր, ինչպիսի են՝ «Բարև, ես եմ», «Սարոյան եղբայրներ», «Երկունք», «Ապրեցեք երկար», «Մենավոր ընկուզենին», «Կարոտ», «Երևանյան օրերի խրոնիկա», ֆիլմեր, որոնք իրենց հետքն են թողել հայկական կինոմատոգրաֆիայի պատմության մեջ, ֆիլմեր՝ յուրահատուկ ձեռագրով, երազի ու իրականության միաձուլումով, գլխավոր հերոսի ճակատագրով…
Ֆրունզե Դովլաթյանի ներդրումն հայ կինոյի կայացման գործում անգնահատելի է, սակայն ակնհայտ է նաև, որ նրա ստեղծագործական ուղին կարող էր լինել ավելի արգասաբեր, և մենք կարող էինք ժառանգել դովլաթյանական արվեստի առնվազն կրկնակի տաղանդը, եթե չլինեին գաղափարական այն կաղապարները, որոնց պետք է հնազանդվեին արվեստի գործիչները: Նրա ներկայացրած սցենարներից շատերը մերժվում էին, իսկ արդեն նկարահանված տեսարանները՝ մկրատվում, որպեսզի էկրաններին չհայտնվի ռեժիսորի ազատամտությունը: Բայց Դովլաթյանի տաղանդը նրանում է կայանում նաև, որ նա յուրօրինակ տողատակերով հանդիսատեսին է հասցնում ասելիքը՝ նույնիսկ այսքան տարի անց, նույնիսկ մարդկային արժեհամակարգի խորը անկման մեր ժամանակներում…
Ամբողջությամբ՝ vnews.am
