Տպել
Երանիների ծովը
խայտում է
շարականով
ոսկեբառ,
ուր «զի»-ն աղոթքն է
պահապան,
քանի դեռ չի բախվել
խութին մակույկը
քսան ու մեկ
իրար մեխված գերանների։
Երանիների ծովն
անտեղյակ է
փոթորկից քմահաճ,
որ դարանել է
միջնադարից
յոթ կիրակի անց,
տան մոտ դրախտի,
ուր չի հասնում
ճիչը նավաբեկյալների,
Ու ծաղկել է
օղակներով
ճամպրուկը միայնակ,
որով փշրված սրտեր են
տեղափոխում
մյուս ափ։
Մի օր,
երբ կմաշվի
ճանապարհը
սիրտ մաշող,
մի օր, երբ կջնջվի
բառարանիցս
ոտնահետքն
արտագաղթի,
արշալույսիս երգը կլինես,
Տո´ւն:
Ոտնամաններ եմ
Նկարել մերկ ոտքերիս,
ինչպես այն ծաղրածուն
տարիներ առաջ.
դիմացից եկողը
գույնն է ուզում հասկանալ,
ես քուղերն եմ փնտրում
դեռ…
երեք ծով
այն կողմ
յոթ տարի՝
ութ տառով:
Աչքդ ցավեցնում եմ
Յան-ով,
Օտարությո´ւն:
— Վաճառվու՛մ է,-
ժպտում է չինացին` իսպաներեն,
ու ես վճարում եմ «մեկ եվրո»
շեղաչք ժպիտի դիմաց։
Վաճառվում է`
տաք հացը վառում է մատներս
ու ջնջում մատնահետքս
որերորդ անգամ։
Մրսում եմ`
տղամարդու պիջակ հագած,
ու կուլ է տալիս
իսպանական գիշերն
իմ ու չինացու տխրությունն
ագահաբար։
Վաճառվու՛մ է…
հրճվում է գիշերն
ու լցվում հաջորդ թաղամաս`
մատնահետքեր ջնջելու։
«Եվրոպայի հոգեվարքը» պատկերներ
(ՆԱ) լողում է, մինչ ես վազում եմ գլխապատառ, որ իր ծովերն անցնեմ, ոտաբոբիկ, հևասպառ ափ գցեմ ինձ ու ափին դիմավորի հերթապահ ժպիտով ` ՈՂՋՈՒՅՆ ։
Արագ բարևը կառնեմ ու վազքիս ուղղությունը կփոխեմ։ Ուր էլ գնամ, եթե փախչեմ անգամ, կայարանում դռները բացվելուն պես, կհայտնվի դեմ-դիմաց. ժպիտը նույնն է, տարիների ընթացքում վարժվել եմ, նմանակել չեմ փորձում, չի՛ էլ ստացվի: Երեկ հայելու միջից նայողը ողջունեց ապակե լռությամբ.
-Դեռ վազու՜մ ես,- հեգնում է:
-Ըհը , -կարձագանքեմ` վազելուն զուգահեռ:
(ՆԱ) լողում է ։ Կամ ինձ է թվում, համենայն դեպս երեք անգամ լողալով անցավ կողքովս: Դեմքն անճանաչելի է. բազմագույն շպարը խառնել է ու լղոզել`ոնց պատահի: Երբեմնի թանկ հագուստը էժանագին լաթերով է կարկատած, վաղու՜ց կորցրել է իր սկզբնական ձևվածքը: Մաշկը պատվաստված է` արևից ծոր է տվել վերջույթների մասում, իրարից հեռացել այնպես, որ միսը երևում է;
— Բարի գալուստ, Տիկի՛ն, — գերեզմանոցի շեղաչք պահակն է։
— ՈՂՋՈՒ՛ՅՆ,- ալարկոտ նետում է ու անշտապ ճեմում, կամ լողում (ի վերջո նույն բանն է); Տեղավորվում է իրեն հատկացված հողաթմբին, փեշերը հանդիսավոր փռում չորս կողմը.
— Գարսո՛ն, շամպա՜յն,- հրամայում է ու դատարկում գավաթը մինչև վերջին կաթիլը:
Իսկ ճյուղերին ագռավներ են հավաքվել…
«Չ՚ իմ դրախտ» պատկերներ
— Հավքերն այստեղ չունեն հիշողություն:
Կաչաղակը հրում է ինձ թութակների կողմը, որ հավասար կանաչով պատճենում են ագռավին.
— Ա´-րև´, դը´-րա´խտ:
— Դրա´խտ,- ճչում է կաչաղակը՝ լռությունիցս նյարդայնացած ու կտցահարում մատներս:
— Ա´-րև´, դը´-րա´խտ,- կտուցներն արագ-արագ բացուխուփ են անում թութակներն ու փայլում հավասար կանաչով. մեկը, երկուսը… քսանը…
Արև՜ է, դրա՜խտ…
Իսկ ես դեռ թաց եմ կարմիր անձրևով,
իսկ ես հիշո´ւմ եմ անունս … դեռ …
