Տպել
ԱՆԴԱՂ
Բանաստեղծ լինելու ժամանակս
չեկավ տարվա չորս եղանակների նման,
նույնիսկ էն հինգերորդի, որին
փնտրում էր Պարույրը Սեւակ։
Ձյուն չեղավ, որ ասեմ՝ ձյուն։
Ծառ չծաղկեց, որ հառաչեմ՝ ո՜ւխխխ։
Տոթը չխեղդեց, որ մտքիս եկածն ասեմ Սուրենյանին։
Անձրեւները չողողեցին կոկորդս
ու չտարան ձայնալարերիս փոշին։
Դեղին տերեւ գտա.
Տերյանի «Մթնշաղի անուրջներ»-ում
քույրս էր մոռացել երեւի։
(Նրան պետք չէր բանաստեղծ՝
վաղամեռիկ մի քանիսից բացի։)
Բանաստեղծ լինելու ժամանակս
անցավ Ա կետից Բ կետ ճամփին։
Ու հիշեցի, որ մոլորվելու ահից
երբեք չեմ կանչել՝ մա՜-մա՜…։
Մայրս կողքս էր միշտ,
տեսնում էր ամեն ինչ,
գիտեր, որ Բ-ն եսիմինչ մի կետ չի,
բայց գնալու տեղ չկար ուրիշ։
ԱՐՏԱԿԱՐԳ ԻՐԱՎԻՃԱԿ
Դժոխքի ու դրախտի մասին
մի բան անցավ մտքովս,
անցավ ու գնաց,
չմնաց
գրպանի մանրադրամի նման,
չնախատեսված ձյան պես,
չտեսած ֆիլմի ավարտի հանգույն,
հանց հրեղեն հավք,
որի թեւաբախումն ինքնին
հրդեհավտանգ է։
ՄԻ ՈՒՐԻՇ ԱՂՈԹՔ
Առավոտը ձյուն է գալիս,
իրիկունը հալվում է։
Իրիկունը ձյուն է գալիս,
առավոտը՝ չկա։
Խոնավության հոտ եմ առնում բառերից,
որոնք չեմ գործածել երբեք.
«արդարանալուց բացի
Քեզ ասելու բա՜ն չունեմ»։
Ու մտածում եմ՝
եթե պատշաճ է հակիրճ լինելը,
ինչո՞ւ ես ստեղծել բառերը մյուս։
Չէ՞ որ դրանցով
մարդիկ կարող են վնասել միմյանց,
կարող են կտրել սեփական ձայնալարերը,
արյունոտել լեզուն, շրթունքը
պղտորել օդն ու եթերը։
Տե՛ր, հետ առ էդ բառերը մեզանից,
խնդրում եմ։
Ամբողջությամբ՝ granish.org
