Խորհող դիմանկար. Գերման Ավագյան

…Կենդանի աչքերի հոգնած հայացքը, որոնց զարմացնելը՝ բարդ է:

Մենք շարժվող կադրեր ենք: Ծլկում ենք դեպի անցյալը, քանի որ արդեն ֆիքսված ենք:

Եվ միայն ակնթարթն է կարողանում պահպանել արժեքավորը: Ասես հալչող պատանեկությունը…

Որկրամոլությունից բացի՝ բոլոր արատներն էլ սիրելի են:

Հպարտությունը բոլորին էլ բնորոշ է: Ես հաջողությամբ պայքարում եմ դրա դեմ:

Չեմ կարողանում հասկանալ, թե ինչ է քննադատությունը: Ինձնից լավ ոչ մեկը չգիտի իմ ստեղծած լուսանկարները: Այստեղ ընդունված է ոչ թե քննադատելը, այլ՝ հաշիվ մաքրելը:

Հիմա արդարանալն անիմաստ է: Թշնամիները չեն հավատա, իսկ մտերիմներին դա պետք չէ:

Ընտանիքը՝ պարտականություններ են, պատասխանատվություն և ժամանակի կորուստ:

Երեխան՝ մագնիտոֆոն է, ուր մինչև մահը պետք է խոսել, ձայնագրել:

Պատերազմի ժամանակ դու չես կարող լուսանկարիչ լինել. դու քարոզչության զինվոր ես:

Լուսանկարները՝ Էմմա Մարաշլյանի

Ամբողջությամբ՝ thinkingportraits.weebly.com