Տպել
«Քաղաքում» սերիալում Կարբիտի դերակատար Մովսես Նիկողոսյանը նշանադրվել է: BRAVO.am-ի հետ բացառիկ զրույցում դերասանն առաջին անգամ բարձրաձայնել է, որ դատվածություն ունի, խոսել է անազատության մեջ սիրելիի հետ շփման դժվարությունների, առաջին հանդիպման մասին, և ոչ միայն:
Նրա նշանածը՝ Օվսաննան, մասնագիտությամբ իրավաբան է, ծանոթացել են սոցիալական ցանցի միջոցով.«Ես և սերս, նրան միշտ այդպես եմ դիմում, իրար ճանաչում ենք շուրջ 4 տարի: Առաջին անգամ տեսնելով նրա լուսանկարը՝ միանգամից գրեցի, որ մենք պետք է ամուսնանանք: Այնքան համոզիչ ու բարի աչքեր ուներ, որ վստահ էի՝ իմ կյանքի ուղեկիցը պետք է դառնա: Բնականաբար, նրան զարմացել էր անծանոթի արտասովոր առաջարկը»:
Մովսես Նիկողոսյանի սիրելին՝ Օվսաննան
Ամուսնության առաջարկն Օվսաննան մերժել է, սակայն համաձայնել է շփվել. «Ամիսներ հետո նա հասկացավ, որ իմ առաջարկը կարող է իրականություն դառնալ, եթե համաձայնի: Առաջացան զգացմունքներ, այնուհետև սեր, ու կարող եմ ասել՝ մեծ սեր, քանի որ նրա նման հրաշքին անհնար է չսիրել»:
Մովսեսի խոսքով՝ երեք տարի շփվելուց հետո միայն առաջին անգամ հանդիպել են.«Հեռախոսով էինք զրուցում, քանի որ նա բնակվում էր Ռուսաստանում, իսկ ես կալանավայրում էի: Ազատվելուցս հետո էլ չէինք կարող հանդիպել, քանի որ իրավունք չունեի երկրից բացակայել: Նա որոշեց Հայաստան գալ. միմյանց տեսնելու մեր ցանկությունն արդեն գագաթնակետին էր հասել: Այդպես, նա իր մայրիկի հետ ժամանեց Հայաստան, և մենք վերջապես հանդիպեցինք: Չեմ կարող նկարագրել այդ պահը, քանի որ հուզմունքս մեծ էր այնքան, որ ոչինչ չեմ հիշում:)»:
Մովսեսի և Օվսաննայի նշանդրեքին
Մովսեսը պատմել է, որ Օվսաննայի ցանկությամբ նշանադրվել են իր ծննդյան օրը՝ օգոստոսի 23-ին.«Մեծ խնջույք չենք արել: Ամենակարևորն այն էր, որ իրականացավ իմ և նրա երկար սպասված ցանկությունը: Չնայած մեծ դժվարություններին՝ նա իմ կողքին էր և իր լուսավոր ներաշխարհով օգնեց հաղթահարել ամեն խոչընդոտ: Ամեն պահ ու րոպե ինձ հետ էր, որի համար դեռ մինչև կյանքիս վերջ շնորհակալ կլինեմ նրան, և, առհասարակ, շնորհակալ եմ Աստծուն, որ նրան ինձ տվեց: Սերս, սիրում եմ քեզ շա՜տ»:
Անդրադառնալով տևական ժամանակ ոլորտից բացակայելուն՝ դերասանն ասել է.«Կարծում եմ՝ կարոտն անպետք զգացմունք է, որը միայն տանջում է: Մի բան, որը կարող է տանջել, պետք է անտեսել և նայել ներկային իր բոլոր գույներով: Անցյալի գեղեցկությունը թող մնա անցյալում, իսկ ներկայինը չպետք է անցյալի պատճառով անտեսել և չգնահատել: Այժմ մտածում եմ, որ մի որոշ ժամանակ ինձ տրված էր մտածել մի այնպիսի գաղափարի շուրջ, որը պետք է իմ մասնագիտության շրջանակում ցուցադրվի հանրությանը: Կալանավայրում հասցրի գրել այն, ինչն ինձ համար էլ անակնկալ եղավ: Գիրք եմ գրել, որը նաև ֆիլմ պետք է դառնա, որից հետո, կարծում եմ, մեծ փոփոխություն կլինի իմ և շատերի կյանքում»:
