«Կանաչ գրչի» մեթոդը

Ուրեմն ի՞նչ իմաստ ունի:

Երբ երեխան գրում էր, մայրը չէր շեշտում կարմիր գրիչով երեխայի սխալները, ինչպես դա անում էին տարրական դպրոցում: Նա կանաչ գրիչով ընդգծում էր այն տառերն ու կեռիկները, որոնք երեխայի մոտ լավ է ստացվել:
Աղջկան շատ դուր եկավ դա, և միշտ յուրաքանչյուր տողից հետո նա հարցնում էր. որն է ամենա գեղեցիկը:

Ո՞րն է տարբերությունը մոտեցումների միջև:

Կարմիր գրիչով սխալներ ընդգծելու դեպքում մենք կենտրոնանում ենք սխալների վրա: Ի՞նչ է պահվում ենթագիտակցական հիշողության մեջ: Ճիշտ է, այն տառերը, որոնք անշնորհքորեն են գրված, ինչը սխալ է:

Ուզենք, թե չուզենք, ենթագիտակցորեն հիշում ենք, թե ինչն է կարևորվում:

Երկրորդ դեպքում մենք կենտրոնանում ենք ճիշտ արվածի վրա: Մենք բոլորովին այլ հույզեր ենք ստանում, տարբեր ընկալումներ: Ուզենք, թե չուզենք, ենթագիտակցորեն մենք ձգտում ենք կրկնել այն, ինչը իդեալական էր:

Սա բոլորովին այլ ներքին դրդապատճառ է. Ոչ թե սխալներից խուսափելու ցանկություն, այլ լավ գործելու ցանկություն:

Եվ հիմա ուշադրություն, հարցը. Ինչպե՞ս են տետրում ընդգծված սխալներն ազդում հետագա հասունության վրա:

Պատասխանն ակնհայտ է:

Մանկությունից մենք սովոր ենք կենտրոնանալ թերությունների վրա, թե ինչն է սխալ, թե ինչն է մեր կարծիքով վատը:
Մեզ սովորեցրեցնում են դա անել դպրոցում կարմիր գրիչի օգնությամբ, մեզ սովորեցնում են դա անել տանը, երբ մեզ ավելի հաճախ նախատում են սխալների համար, քան գովում են լավ գործերի համար:

Շարքում գրված 20 մասնիկներից միայն մեկն է ընդգծվել: Դրանցից 19-ը լավ էր գրված, իսկ 1-ը `անկատար:

Ինչու ենք կենտրոնանում այս մեկի վրա:

Այս սովորությունը (կարմիրով ընդգծելով վատը), որը մենք տեսնում ենք մանկուց, և որը հասուն տարիքում հնարավոր չէ արմատախիլ անել մեր գիտակցությունից, դառնում է կյանքի դժգոհության ամենատարածված պատճառը:

Ինչի վրա էլ կենտրոնանում, և աճում են: Որտեղ ուղղված է ուշադրությունը, այնտեղ մեծանում է:
Ամեն ինչ սկսվում է մանկությունից, մանկությունից մենք մեր բոլոր սովորություններն ու հմտությունները տանում ենք դեպի հասունություն, և ոչ բոլորն են մեզ լավ ծառայում:

Ներկայացնելով կանաչ գրչի սկզբունքը ՝ դուք կտեսնեք, որ եթե նույնիսկ չեք մատնանշում երեխայի սխալները, դրանք աստիճանաբար վերանում են ինքնուրույն, որովհետև երեխան ձգտում է շատ բան անել ՝ իր կամքով:
Պ.Ս. Փորձեք հակառակը, ավելի հաճախ նկատեք դրականը, և այդ ժամանակ մեր շուրջն ավելի դրական կլինի:

Հ.Գ. վերցված է սոցիալական խմբից