Տպել
Ռուբեն Մխիթարյանի ֆեյսբուքյան էջից.
«Ես երևանցի չեմ… ավելի շուտ լրիվ հակառակը՝ ես լեննականցի եմ, գյումրեցի: Ինչու՞ եմ գրում հակառակը: Դե որովհետև չգիտես ինչու այդպես է տպավորված, որ գյումրեցիները ու երևանցիները միշտ մրցավազքի մեջ են ու իրար չեն սիրում:
Չսիրելը շատ է ասված, գուցե ընդամենը իրարից հետ չեն ուզում մնալ:
Եթե հայրաքաղաքը չսիրեր մայրաքաղաքին, իսկ մայրաքաղաքն էլ հայրաքաղաքին, ապա հայրաքաղաքը երբեք չէր ունենա այդ ստատուսը՝ հայրաքաղաք, կլիներ լավագույն դեպքում հարևանիմարդաքաղաք:
Եթե լեննականցիները չսիրեին Երևանը, ապա երկրաշարժի փլատակների տակից դուրս գալով, առաջին հարցերից մեկը չէր լինի՝ խոմ Էրևանին բան չի՞ էղել:
Եթե Երևանը չսիրեր լեննականցիներին, կիրովականցիներին, գորիսեցիներին ու մնացածցիներին, ապա օրինակ իմ պես մարդը գուցեև չկարողանար դառնար այն, ինչ ըստ իրեն բարեհաջող դարձել է:
Երևանի տոնը առաջին անգամ նշվել է 1968 թ-նին, Գրիգոր Հասրաթյանի օրոք, երբ տոնվել է Երևանի 2750 ամյակը, այն նույն Գրիգոր Հասրաթյանի, ով 1960-1962 թ.թ. Լենինականի քաղաքապետն էր և այն մարդը, ով Երևանին տվեց մայրաքաղաքին վայել տեսք և կարգավիճակ:
Ես շնորհակալ եմ Երևանին, որտեղ ես կարողացել եմ կայանալ որպես մարդ և մասնագետ: Ես շնորհակալ եմ Երևանին, որ ինձ սովորեցրել է բազմաթիվ պարզ ու ճշմարիտ բաներ, երբեմն շատ ցավոտ կերպով, իսկ երբեմն ժպտալով ու ընկերաբար բացատրելով:
Շնորհավոր ծնունդդ, բոլորի քաղաք, բոլոր հայերի մայրաքաղաք: Ճիշտ է ես լեննականցի եմ, բայց ես ու իմ նման բազմահազար մարդիկ նույնպես քո կյանքի անբաժան մասն ենք ու այսօր՝ թե ուրախանում ենք քո հաջողություններով և թե խառնվում իրար քո հոգսերով:
Շնորհավոր տոնդ վարդագույն քաղաք: Թող սիրտդ միշտ մեծ մնա, միևնույն է, այն պատկանում է հայրաքաղաքին»:
