Տպել
Նախ՝ ցանկանում եմ նշել, որ դիմակ կրելն այն դեպքերում, երբ կարող ես վարակել կամ վարակվել յուրաքանչյուրիս գիտակցված որոշումը պետք է լինի:
Արտակարգ դրությունը փոխարինվեց կարանտինային ռեժիմով: Ինչպես նախկինում, այնպես էլ հիմա ականատես ենք լինում իրավական «թափթփվածության»:
Այսպես, ՀՀ առողջապահության նախարարը 2020 թվականի սեպտեմբերի 11-ի N 23-Ն հրամանով հաստատել է Անհատական պաշտպանության միջոցների կիրառման դեպքերն ու կարգը (այսուհետ՝ Կարգ), որն իմ կարծիքով հակասում է ՀՀ Սահմանադրության 78-րդ և 79-րդ հոդվածով սահմանված իրավական ակտի իրավական որոշակիության և համաչափության սկզբունքներին:
Կարգում փակ տարածքների մասով կա հստակ նշում՝ «Փակ տարածքներում դիմակ կրելը պարտադիր է բոլորի համար…», ՄԻՆՉԴԵՌ ԱՌԿԱ ՉԷ ՆՇՈՒՄ, ՈՐ ՀԱՆՐԱՅԻՆ ԲԱՑ ՏԱՐԱԾՔՆԵՐՈՒՄ ԲՈԼՈՐԻ ՀԱՄԱՐ ԴԻՄԱԿ ԿՐԵԼԸ ՊԱՐՏԱԴԻՐ Է: Նշվել է միայն, որ «հանրային բաց տարածքներում դիմակ չկրելու պայմաններն են…»: Այսինքն՝ շարադրվել է միայն բացառությունը ԱՌԱՆՑ ՀԻՄՆԱԿԱՆ ԿԱՆՈՆԸ ՆՇԵԼՈՒ: Սա ուղիղ հակասում է իրավական որոշակիության պահանջին, քանի որ իրավական ակտի նորմերը պետք է լինեն բավարար չափով որոշակի, որպեսզի այդ իրավունքների և ազատությունների կրողները և հասցեատերերն ի վիճակի լինեն դրսևորելու համապատասխան վարքագիծ:
Հանրային բաց տարածքում միայնակ զբոսնող քաղաքացուն դիմակ կրելու պահանջ-ակնարկը հակասում է համաչափության սկզբունքին, քանի որ, այդ սկզբունքով պայմանավորված, իրավական ակտով հիմնական իրավունքի սահմանափակումներին վերաբերող պահանջները հետևյալն են.
1) սահմանափակման նպատակի լեգիտիմությունը, այն է` Սահմանադրությամբ սահմանված լինելը,
2) սահմանափակման համար ընտրված միջոցների` ա) պիտանիությունը և բ) անհրաժեշտությունը` Սահմանադրությամբ սահմանված նպատակին հասնելու համար, ինչպես նաև գ) համարժեքությունը սահմանափակվող հիմնական իրավունքի և ազատության նշանակությանը:
Փողոցում կամ զբոսայգում միայնակ գտնվող մարդուն (որը չի կարող վարակել այլ մարդու կամ վարակվել այլ մարդուց) դիմակ կրելու պարտադրանք պարունակող նորմատիվ իրավական ակտը չի կարող բավարարել վերը նշված պայմանները:
Հ.Գ. Եթե հակափաստարկն այն է, որ կարող է ինչ-որ պահի դիմակ չկրող մի մարդ անցնի դիմակ չկրող այլ մարդու կողքով ու վարակի/վարակվի, ապա ինչո՞ւ այդ ռիսկը չկա, երբ փակ տարածքում միմյանց կողք նստելու և սնվելու կամ հեծանվորդին առանց դիմակի մյուս հեծանվորդի կողքով անցնելու թույլտվություն ենք տվել:
Հ.Գ.2. Եթե իրավական ակտերն ընդունվում են խելամտության կանխավարկածով, ապա քաղաքացիներն ավելի շատ են հակված լինելու կատարել այդ իրավական ակտերի պատվիրանները:
Հ.Գ.3. Այս իրավակարգավորումների մյուս էական խնդիրներին դեռ չեմ անդրադառնում:
