«Այդ մարդիկ, ոչ միայն քարոզչական իմաստով են պարզունակ գործում: Նրանք ընդհանրաես չեն հասկանում ինչից են խոսում». Հրանտ Տեր-Աբրահամյան

Հրանտ Տեր-Աբրահամյանի ֆեյսբուքյան էջից.

Անկախության պատերազմի առաջին օրերին շատ էին փորձում առաջ բրդել այն թեզը, որ տեսեք, մենք մենակ ենք մնացել:

Պարզից էլ պարզ է, իհարկե, այդ թեզի թե՛ ծագումը, թե՛ նպատակները՝ հուսահատություն տարածելը, պատերազմի մեղքը Թուրքիայից ու Ադրբեջանից Հայաստանի վրա գցելը: Ու դա հայալեզու տարածքում, հայերի կոմղից: Բնականաբար դա երբեք չպետք է մոռացվի ու երբեք չպետք է ներվի: Բայց դրա մասին չեմ հիմա ուզում խոսել:

Այդ մարդիկ, ոչ միայն քարոզչական իմաստով են պարզունակ գործում:

Նրանք ընդհանրաես չեն հասկանում ինչից են խոսում:

Այո, պատերազմի ժամանակ ինչ-որ պահի դու մնում ես մենակ: Նույնիսկ, եթե ունես դաշնակիցներ: Ու նույնիսկ, եթե կոալիցիայի անդամ ես:

Որովհետև անկախ ամեն ինչից, կռվողը դու ես: Դո՛ւ պետք է կռվես: Ու կռվով ապացուցես քո լինելու իրավունքը, քո նպատակների իրավունք ունենալու իրավունքը: Քո ինքնուրույն լինելու իրավունքը: Սա բնության օրենք է, պատմության օրենք է, քաղաքականության օրենք:

Ոչ ոք ոչ մեկի փոխարեն չի կռվում:

Հենց այսօր Թուրքիան ամեն ինչով օգնում է Ադրբեջանին, աջակցում է: Բայց դա չի նշանակում կռվում է ադրբեջանցի զինվորի փոխարեն: Վարձկաններ, տեխնիկա, ինստրուկտորներ՝ այս ամենը օգնություն է ու կարևոր է: Բայց վերջին հաշվով ամեն բան որոշվում է նրանով, թե արդյո՞ք ադրբեջանցի զինվորը պատրաստ է կռվելու ու մեռնելու հանուն նրա ինչ իրանք ճիշտ են համարում:

Մենք այդքանի էլ օգնություն չունենք, ու մեզ պետք էլ չէ:

Հայը միշտ էլ մեծ հաշվով մենակ է եղել ու կա:

Դա մեր ճակատագիր է՝ դարերի խորքից:

Նույնիսկ մեր լեզուն մեկուսի է ՀԵ ընտանիքի մեջ:

Մեր դավանանքն առանձին է քրիստոնեության մեջ:

Մեր այբուբենը, նույնիսկ՝ կետադրությունը՝ տարբեր է, «մենակ է»:

Սա ուժ է, ոչ թե թուլություն:

Հայկ Ասատրյանն է, կարծեմ գրում, որ հայն ունի ցեղակիցներ, բայց չունի ազգակիցներ:

Ում-ում, բայց հային մենակությունով վախեցնելու չի:

Մենակությունից ճառողները չհասկացան գլխավորը:

Մենակությունը ստեղծում է ուժ, կենտրոնացում:

Նժդեհի խոսքը վճռական մենակի մասին նրանց թվում է հռետորական չափազանցություն, իռացիոնալիզմ:

Մինչդեռ իրականությունը ճիշտ հակառակն է՝ դա պատմության, քաղաքականության խորքային էության իմաստավորումն է: Եվ Նժդեհը տեսությունից չէր հանել այդ դրույթը, այլ իր հաղթական պայքարի փորձից:

Հիմա արդեն շատերն են տեսնում ու զգում, որ այլևս մենակության զգացողությունը հաղթահարվում է:

Ինչո՞ւ։

Ասեց արդեն՝ որովհետև վճռական մենակը ստեղծում է ուժ, կենտրոնացում:

Իսկ ուժն արդեն ոչ թե մուրում է օգնություն, այլ մագնիսի պես ձգում է, ինքն իրենով ստեղծում է դաշնակիցներ:

Խեղճերից բոլորը հոգնում են:

Ուժ ցույց տվածների հետ բոլորն էլ ուզում են ընկեր լինել:

Մեր առաջին օրերի վճռականությունն է ստեղծում մեր շուրջ բարենպաստ մթնոլորտ:

Դեռ առաջին պտուղներն են, դեռ շատ ջանք ունենք թափելու:

Շատ բարդ խնդիրներ ունենք լուծելու:

Լուծելու ենք խելքով, ոգով, արիությամբ, ուժով:

Ու ինչքան էլ բարենպաստ խոսքեր ասենք, կռվողը՝ մենք ու մենք ենք:

Հաղթանակն էլ, ոչ մեկին չենք նվիրելու: