Տպել
Ընդհանրապես, պարուհու կյանքը վերելքների ու վայրէջքների ճանապարհ է, – ասում է Իսպանիայում բնակվող պարուսույց Էմմա Մելիքյանը։
Էմման ծնվել է 1984 թվականին Երեւանում։ Հայրը ջութակահար է, իսկ մայրը՝ հոգեբան։ 11 տարեկանից պարում է ջազ եւ մոդեռն։ Սովորել է Մադրիդի Խուան Կառլոսի եւ Կոմպլուտենսեի համալսարաններում, կատարելագործվել է Լոնդոնի պարուսույցների թագավորական ընկերությունում ու Նյու Յորքի Բրոդվեյի պարային կենտրոնում: 2006 թվականին Մադրիդի թատրոնի «Desordances 2» պարային ներկայացման գլխավոր դերասանուհիներից էր։ 2000-2011 թվականներին նա հիփ հոփ է դասավանդել Մադրիդի El Orno եւ Beatrice Luengo պարային դպրոցներում, աշխատել է Dani Panullo պարային թատրոնում եւ ելույթ է ունեցել փոփ երգչուհի Մարիա Սանչեսի միջազգային հյուրախաղերին։
2009-2010 թվականներին Մելիքյանը պարաթերապեւտ է եղել Մադրիդի «Եհուդի Մենուհին» հիմնադրամում, իսկ 2013 թվականից պարուսույց է Quiero Ser Artista արվեստի դպրոցում եւ Մադրիդի WOSAP պարային դպրոցում։
Armenian Mirror Spectator -ի հետ զրույցում Էմման նշել է, որ միշտ կենտրոնացած է եղել պարելու ոճերի կատարելագործման վրա։ «Ֆլամենկո պարի ուժն ու անհատականությունը ինձ իսկապես հուզում է, այնպես որ, ով գիտի, միգուցե մոտ ապագայում ես որոշեմ ավելի պրոֆեսիոնալ սովորել»,- ասում է նա:
Խոսելով իսպանացի ճանաչված հիփ հոփ արտիստ Մալա Ռոդրիգեսի հետ իր համագործակցության մասին՝ Մելիքյանն ասել է, որ օրհնություն է աշխատել այս հասակի արտիստի հետ: «Տեսահոլովակի նկարահանումը շատ զվարճալի եւ դժվար էր. մենք պարում էինք շատ բարձր կրունկներով կոշիկներով, որոնք կպչուն ժապավենով էին ամրացված մեր ոտքերին, որպեսզի չկարողանայինք հանել դրանք ամբողջ նկարահանման ընթացքում, որը շատ, շատ երկար էր»:
«Կարծում եմ՝ ընդհանրապես պարողի կյանքը վերելքների ու վայրէջքների ճանապարհ է։ Ուսուցիչ լինելը որոշակի հավասարակշռություն է բերում իմ մասնագիտությանը: Ես ոչ միայն պար եմ սովորեցնում, այլեւ աշխատում եմ վստահության, ամրության, հավասարակշռության, ինքնագնահատականի եւ վախերի հաղթահարման վրա»:
«Ես մեծացել եմ հայկական ընտանիքում, ուստի իմ ինքնությունը պահպանելն ընտրության խնդիր չէր: Կարդալն ու գրելը մի ամբողջ մարտահրավեր է, քանի որ ես ստիպված էի ինքնուրույն սովորել, եւ ես իսկապես կարիք ունեմ ամեն օր պարապելու, որպեսզի պահպանեմ իմ գիտելիքները, բայց ես դա անում եմ սիրով ու հաճույքով, ես մարտահրավեր եմ նետում ինձ եւ անհամբեր սպասում եմ այն պահին, երբ կվերադառնամ Հայաստան».
Նրա խոսքով՝ ինքը մի քանի տարի ապրել է Հայաստանում եւ համագործակցել բազմաթիվ հայ պարողների հետ, իսկ դա իր կյանքի լավագույն փորձերից մեկն է եղել»։ Հայաստանում այնքան տաղանդներ կան, այնքան մեծ կիրք։ Ես ամեն օր հաճույքով եմ աշխատել այնտեղ՝ պարողներով շրջապատված, անելով այն, ինչ սիրում եմ: Միանշանակ անհամբեր սպասում եմ ապագա համագործակցությունների, որոնց մասին դեռ չեմ կարող խոսել, բայց հուսով եմ՝ շուտով»:
