Տպել
Շաբաթը 20 հազար օրինակ վաճառվող «02»-ը (առավելագույն վերադարձը, որ հիշում եմ, եղել է 1.5 տոկոս) չէր կարող եկամտաբեր չլինել, և համաձայնեցնելով նախարարի հետ, այդ եկամուտների շնորհիվ նախ բարձրացրի խմբագրության աշխատակիցների աշխատավարձերը, ապա թարմացրի տեխնիկան:
Նաև խնդիր դրեցի գլուխ բերել «02»-ի ամենամսյա հավելվածի տպագրությունը: Դրա գաղափարը լրատվության վարչության նախկին պետ Նիկոլայ Գրիգորյանինն էր, անգամ անունն էր դրել՝ «Վարկած», բայց նա արդեն ազատվել էր աշխատանքից, և այդ «Վարկածը» տպագրելը փաստորեն պարտավորվածություն էր ինձ համար, վաղօրոք նախանշած դիրքից չնահանջելու պես մի բան էր, եթե չասեմ՝ անկախ Հայաստանում նմանը չունեցած պարբերական հրատարակելու նպատակ: Այդ տարիներին Հայաստան էին բերվում ռուսական թերթեր, որոնց բովանդակությունը մի կողմ՝ տպագրության որակը նախանձ էր շարժում: Մինչդեռ Հայաստանում չկար դրանց հետ համեմատելի նմուշ:
ՆԳ նախարարության հասարակայնության հետ կապերի և լրատվության վարչությունից «02» շաբաթաթերթի անկախ լինելը, ինքնուրույնության այդ աստիճանը սարսափելի դուր չէր գալիս այդ վարչության ղեկավարներին, թեև նրանք գոնե առերևույթ մնում էին իմ մտերմագույն ընկերները… Նրանք չէին ուզում հաշտվել, որ հաճախ տպագրվում էին իրենց տեսակետները չկարևորող հրապարակումներ, և հակառակը՝ չէին տպագրվում իրենց միջնորդությամբ կամ թելադրանքով ներկայացվող նյութեր: Եվ որ իրենք թերթի հրապարակումների վրա ազդեցություն չունեին: Ցավոք, շուտով այդ լարվածությունն աշխատանքային առօրյայից տեղափոխվեց անձնական շփման ոլորտ: Ըստ երևույթին կրակի վրա յուղ լցրեց խմբագրության աշխատակիցների աշխատավարձերի բարձրացումը թերթի եկամուտների հաշվին, իսկ ահա վարչությունը աշխատավարձ բարձրացնելու հնարավորություն չուներ:
Այդ շրջանում «02»-ն, ի դեպ, դարձել էր նաև գրական-մշակութային-լրագրական աշխույժ միջավայր: Խմբագրություն էին այցելում գրողներ, դերասաններ, երգիչներ, այլ լրատվամիջոցների ներկայացուցիչներ, որոնց հետ շփումները հաճախակի էին աշխատանքից ազատ ժամերին:
ՆԳՆ կադրերի վարչությունից մի օր զանգահարեցին և ասացին, որ գլխավոր խմբագրի պաշտոնը ենթադրում է ոստիկանության մայորի կոչում, կարող եմ գնալ և ձևակերպել: Դա բացահայտ սադրանք էր, քանի որ նախարարի հետ այս թեմայով զրույցում արդեն իսկ համաձայնություն կար, որ թերթի խմբագրի համար ոստիկանական համազգեստ կրելը պարտադիր պայման չէ: Կտրուկ մերժեցի: Մի քանի շաբաթ շարունակ, սակայն, այս առաջարկը պարբերաբար ներկայացվում էր, զանգահարում էին կադրերի վարչությունից, և ես ամեն անգամ բացատրում էի, որ ոչ մի կոչում էլ չեմ ուզում: Մի օր էլ լրատվության վարչության պետը շատ թունոտ հեգնեց՝ դե իհարկե, դու կմնա՛ս պատմության մեջ. Հայաստանում ընդամենը երեք հոգի կա, որ հրաժարվել են ուսադիրներից. մեկը՝ Վանոն, մյուսը՝ Վազգենը, երրորդը՝ դու…
Շատ չանցած՝ ֆինանսատնտեսական վարչությունը լայնածավալ ստուգումներ սկսեց խմբագրությունում: Դա տևեց մոտ մեկ ամիս: Այդ ստուգումների արդյունքը ֆինանսատնտեսական վարչության պետը այսպես ձևակերպեց. «Որևէ չարաշահում չկա… Բայց ստուգումներից պարզվեց, որ թերթը տնօրինել ես որպես քո սեփականություն՝ ձեռք ես բերել թանկարժեք տեխնիկա, աշխատակիցների աշխատավարձն ես բարձրացրել… Մինչդեռ սա ՆԳ նախարարության պաշտոնաթերթն է…» :
Վասակ Դարբինյան
Ամբողջությամբ՝ media.am
