Տպել
ՀՀ կառավարության կառուցվածքում 90-ականների կեսին ստեղծվեց ու մի կարճ ժամանակ գործեց Տեղեկատվության նախարարությունը: «02»-ից հեռանալուց, ավելի ճիշտ՝ հեռացվելուց հետո նոր լրատվամիջոց հիմնելու առաջարկ ստացա Տեղեկատվության նախարար Հրաչյա Թամրազյանից:
Մինչ այդ Հրաչի հետ մտերմությունը հասել էր գրեթե եղբայրական փոխհարաբերությունների մակարդակի: Շատերի նման նա ևս տպավորված էր «Վարկածից», նաև գիտեր իրական պատճառն ու մանրամասները, թե ինչու եմ ազատվել աշխատանքից: «Գունագեղ, սիրուն, ինտելեկտուալ թերթ կտպենք»,- ասաց, ըստ երևույթին այդ կերպ փորձելով մխիթարել ու ոգևորել ինձ և իրեն հատուկ սրտացավությամբ ու նրբանկատությամբ փոխհատուցել բարոյական վնասը, որը հասցրել էին ինձ հին ընկերներս, նաև ակնարկելով, որ դա կարող է լինել «Վարկածի» յուրօրինակ շարունակությունն ու «իրավահաջորդը»:
Խմբագրության համար նախարարը սենյակ հատկացրեց ռադիոկոմիտեի շենքում:
Նոր թերթը անվանակոչեցի «Թերթ»: Առաջին համարը լույս տեսավ 96-ի հունվարի 9-ին: Տպագրվեց 2000 օրինակ, գունավոր: Տպարանից խմբագրություն բերեցի 20-30 օրինակ, բաժանեցի ընկերներիս՝ կանխավայելելով գալիք առավոտը, երբ այն կտարածվի կրպակներում:
Առավոտյան, սակայն, «Թերթ» անունով թերթ կրպակներում չկար… Ինչո՞ւ՝ հասկանալի չէր: Ըստ երևույթին կրպակներ չէին էլ տարել: Կամ գուցե տարել էին, բայց շատ արագ էլ հավաքել: Փորձեցի պարզել՝ ինչ է կատարվում: «Հայմամուլից» պատասխանեցին՝ վաճառվել է: Ես, բնականաբար, չէի հավատում, թե ընթերցասեր հասարակությունը վաղ առավոտից քնահարամ կրպակների մոտ «Թերթի» համար հերթ էր կանգնել ու ակնթարթորեն թռցրել ամբողջ տպաքանակը… Տեղեկատվության նախարարը խորհրդավոր լռում էր, մյուս ընկերներս տարատեսակ ենթադրություններ էին անում:
«Հայմամուլի» այն ժամանակվա տնօրեն Արարատ Զուրաբյանը իմ համառ հարցապնդմանն ի պատասխան՝ շարունակ հավաստիացնում էր, թե ամբողջ տպաքանակը վաճառվել է: Գերման Ավագյանը, որի ձևավորմամբ էր լույս տեսել «Վարկածն» ու նաև «Թերթը», հուշեց, որ «Հայմամուլից» պահանջեմ վաճառված տպաքանակի գումարը: Այս կազմակերպությունն էլ էր, փաստորեն, Տեղեկատվության նախարարության կառուցվածքում, և Արարատ Զուրաբյանը հաճույքով համաձայնեց այս տարբերակով հարցի լուծմանը. վճարեց:
(Կանցնի ժամանակ, և ես դառը ժպիտով կտեղեկանամ, որ «Թերթի» այդ համարը ամենևին էլ չի վաճառվել. ցուրտ ձմռանն այն որպես կպչան է ծառայել մի տարեց ու աշխատասեր մարդու՝ ընկերոջս հոր վառարանի համար… Պատճառը «Թերթի» այդ համարի առաջին էջում Գերմանի «բեմադրած» լուսանկարն էր. մեր աշխատակցուհին՝ Ռուզան Սաֆարյանը, որի դեմքը չէր երևում, խորասուզված «Վարկած» էր կարդում, և լուսանկարում պարզորոշ տեսանելի էր նույն այդ «Վարկածի» առաջին էջը):
Ավելի քան մեկամսյա ընդմիջումից հետո (տեխնիկական խոչընդոտների ու դժվարությունների պակաս չկար) լույս տեսավ «Թերթի» երկրորդ համարը, մեկ շաբաթ անց՝ երրորդը…
Ամբողջությամբ՝ media.am
