Տպել
Խնդիր ունենալով հաղթահարելու լարվածությունը Երևանի նահանգում, խուսափելու հայկական բանակի թիկունքում ապստամբություններից ու հիմք դնելով ապագա պետականության համար՝ 1918 թվականի գարնանը Արամ Մանուկյանը հռչակվեց Երևանի դիկտատոր ու իրականացրեց պետության ստեղծման գործում կարևորագույն գործառույթներից մեկը՝ խաղաղության պահպանությունը։ Սա ընդունված է համարել Հայաստանում ոստիկանության հիմնադրման սկիզբը։
Վերջերս այդ նույն ոստիկանությանը փնտրելով՝ զբոսնում էինք Երիտասարդականից դեպի Հյուսիսային Պողոտա ու հետ։ Ամեն տարիքի մարդիկ՝ երիտասարդներ, արտասահմանցիներ, տեղացիներ ու տուրիստներ, քաղաքացիներ ու գյուղացիներ ու անկասկած բարոյական ու բարոյազուրկ՝ հասարակական վայրերում իրենց պահելու տարբեր վարքի տեր մարդիկ։ Սակայն այս ամենի կողքին այդպես էլ չնկատեցի որևէ ոստիկանի շուրջ երկու ժամ զբոսնելուց հետո։ Նույնն էր կատարվում նաև Կասկադում Նովրուզի տոնակատարությունների օրերին, երբ տուրիստների քանակը ավելի շատ էր, քան տեղացիներինը։
Հաճելի է, չէ՞։ Դրա կողքին կան երևույթներ, որոնց մասին թեև գրվում է, սակայն աշխատում են շատ բարձր չխոսել։ Օրինակ, որ քաղաքում անհատ խուժանները կարող են տաքսի վարել 15կմ-ի համար 10 000 դրամ պահանջել, այն էլ, ինչպես ասում է վարորդը, դա հատուկ գին է. այլոց համար կարող է 50 հազար լինել։
Տուգանվու՞մ են 100 հազար դրամով։ Հաշվի առնելով 50 հազար դրամանոց հաշվիները, դա իր մի քանի ժամվա աշխատավարձն է։ Մուծիր ու շարունակիր թալանել զբոսաշրջիկների։ Կանգնիր Հրապարակում հյուրանոցների մոտակայքում ու զբաղվիր թալանով։
Ու եթե տեղացին կարող է իր իրավունքները պաշտպանել դեռ մի կերպ, բայց զբոսաշրջիկը, ով գալիս է ամենաապահով երկներից մեկը, դա անել դժվար կարողանա։ Ի՞նչ անի զբոսաշրջիկը։ Մոտենա՞ մոտակա պատահած ոստիկանին։ Խնդիր չկա։ Եթե իհարկե չի վախենում հայտնվել բաժնում, քանի որ ոստիկանը երկու խոսք հասկանալ չի կարող ոչ մի լեզվով։
Ամբողջութմաբ՝ medium.com
