Տպել
ՀԱՅ ՁԱՅՆ լրատվականի զրուցակիցն է «Իմ քայլը» դաշինքի պատգամավորի թեկնածու Թագուհի Ղազարյանը:
-Առաջին անգամ պատգամավորական մանդատ եք զբաղեցնելու, ի՞նչ ծրագրերով եք գնում օրենսդիր մարմին և ինչպե՞ս եք պատկարցում աշխատանքն այնտեղ:
-Խորհրդարանական աշխատանքի մասին պատկերացումներ ինձ մոտ ձևավորվեց այն բանից հետո, երբ խոսակցություններ սկսվեցին, որ պետք է լինեմ է «Իմ քայլը» դաշինքի ցուցակում: Մեր թիմի աշխատանքն իրականում մի քիչ ոչ սովորական է լինելու 7-րդ գումարման Ազգային ժողովւմ, որովհետև մեզանից շատերի սա համար խորհրդարանական աշխատանքի առաջին փորձն է, և ենթադրում եմ, որ շատ անեիքներ ենք ունենալու:
Ինչ վերաբերում է իմ ծրագրերին, նշեմ, որ մի շարք թիրախավորված խնդիրներ կան, որոնց վրա առանձնահատուկ ուշադրություն եմ դարձնելու: Այս պահին դեռևս աշխատանքային կանոնակարգի ուսումնասիրության փուլում եմ: Ուսումնասիրում եմ նաև այն խնդիրները, որոնցով գործուղվել եմ Ազգային ժողով: Դրանք կրթական, մշակութային, զբաղվածության խնդիրներ են, ինչպես նաև թիրախային խմբերի խնդիրներ: Մասնավորապես, Արմավիրի մարզում ուսումնասիրել եմ եզդիական համայնքի կյանքը և նրանց խնդիրները, եղել եմ նաև քրեակատարողական հիմնարկում և ծանոթացել խնդիրներին:
Քարոզարշավը ցույց տվեց, որ սոցիալապես ապահով մարդիկ ավելի շատ բողոքներ ունեին, քան սոցիալապես անապահովները, հետևաբար պետությունը պետք է գտնի այն խնդիրները, որոնց մասին ավելի քիչ են բարձրաձայնում և փորձի լուծել:
Իմ աշխատանքը պատկերացնում եմ կա՛մ Կրթության, մշակույթի և երիտասարդության հանձնաժողովում, կա՛մ սոցիալական հարցերի հանձնաժողովում, որովհետև դա այն օրակարգն է, որով ինձ վստահություն հայտնած մարդիկ ինձ գործուղել են խորհրդարան:
-Նշեցիք, որ շատ խնդիրները լսելի չեն լինում պետության համար: Դուք ինչպե՞ս եք պատկերացնում այդպիսի խնդիրների հայտնաբերումը, և ընդհանրապես կապը հասարակության տարբեր շերտերի հետ: Պատգամավորական աշխատանքը թույլ տալի՞ս է արդյոք զբաղվել բազմավեկտոր խնդիրների ուսումնասիրությամբ:
-Ես գիտեմ, որ նախորդ Ազգային Ժողովում մեր պատգամավորներն ունեին ընդունելության օրեր, բայց կարծում եմ, որ նույնիսկ դա մինչև վերջ չի կարող նպաստել խնդիրների հավաքագրման գործընթացին: Կարծում եմ՝ շատ հաճախ պատգամավորը պետք է ժամանակ տրամադրի, գնա ու տեղերում ծանոթանա խնդիրներին: Բայց ինչպես դուք ասացիք, պատգամավորական աշխատանքը հաճախ շատ ավելի ծանրաբեռնված է տեխնիկական, բյուրոկրատական հարցերով, քան բուն խնդիրների բարձրաձայնմամբ:
Կարծում եմ, կարելի է ստեղծել աշխատանքային խմբեր ու այդպես ուսումնասիրել հարցերը, մյուս կողմից էլ մարդիկ պետք է իրենք ստեղծեն արհմիութունների պես կառույցներ ու խնդիրները պահեն հրատապության մակարդակի վրա:
-Եթե խոսենք է «Իմ քայլը» դաշինքի անդամների մասին, նրանք հիմնականում երիտասարդներ են, որոնց զգալի մասը չունի փորձառություն քաղաքական դաշտում: Որպես այդ թիմի անդամ կխնդրեի ինքներդ գնահատեիք ձեր թիմի առավելությունները ու գուցե նաև թերությունները:
-Երևի մեր թիմի «թերությունը» ոչ այնքան երիտասարդ լինելն ու անփորձությունն է, որքան ինստիտուցիոնալ հիշողության խնդիրը, քանի որ համակարգի աշատանքներին ու տեխնիկական ձևերին քիչ ծանոթ մարդիկ են մեր դաշինքում: Մեր դաշինքում հիմնականում մարդիկ են, ովքեր առաջին անգամ են ընդհանրապես Ազգային ժողովում լինելու, օիրինակ ես շենքի ներսում լինելու եմ առաջին անգամ: Սակայն կարծում եմ, դա ավելի շուտ հոգեբանական խոչընդոտ է:
Այն մարդիկ, որոնց հետ ես գնում եմ Ազգային ժողով, պատրաստ են օր ու գիշեր աշխատել: Նրանք կայուն արժեհամակարգով ու սկզբունքներով, քաղաքացիների մասին մտահոգ մարդիկ են, ովքեր ունեն շատ լավ կրթություն ու նաև փորձ: Մենք պատրաստ ենք այդ ամենը տրանսֆորմացնել պետական աշխատանքի և ես զգում եմ, որ մեր թիմում բոլոր մեծագույն պատրաստակամությամբ են գնում խորհրդարան:
-Մասնագիտությամբ գրականագետ եք: Ինչպե՞ս եք պատկերացնում այդ աշխատանքի փոխկապակցումը օրենսդիր աշխատանքի հետ:
-Երկար եմ մտածել, թե որքանով արդյունավետ կարող եմ լինել ԱԺ-ում: Իմ գրականագետ ընկերները իմ քաղաքականություն մտնելուն նայում են դժկամությամբ, իրենց կողմից ճնշումը չգնալու քաղաքականութուն շատ եմ զգացել: Բայց կարծում եմ՝ նաև իրենց համար կարող եմ օգտակար լինել, կարող եմ ներդրում ունենալ գրականության ու մշակույթի ոլորտում: Հեղափոխությունից հետո մենք մշակութային գործիչներով կազմակերպեցինք ֆորում՝ քնարկելու ոլորտային խնդիրներն ու լուծումները, և հասկացանք, որ իրականում շատ խնդիրներ գոյություն ունեն, որոն չունեն օրենսդրական կարգավորումներ: Ես կարծում եմ՝ այս դաշտն էլ ունի կարգավորումների անհրաժեշտություն, իհարկե ավելի նուրբ սահմանի վրա, քան մյուս դաշտերը, քանի որ շատ կարգավորումներն այս դաշտում կարող են դառնալ ցենզուրա: Գոնե ինձ համար մշակույթի լավագույն նմուշները ոչ ինստիտուցիոնալիզացված մշակույթի նմուշներն են, այսիքնն նրանք, որ համակարգից դուրս են: Այսինքն պետությունը չպետք է ունենա սիրելի կամ ոչ սիրելի արվեստագետներ, որևէ կերպ չփորձի ազդել բովանդակության վրա, որովհետև դա կարող է ուղղակի կաթվածահար անել ստեղծագործական կյանքը մեր երկրում:
-Հաճախակի եք մասնակցել քաղաքացիական նախաձեռնությունների: Դուք նաև այն մարդկանց շարքում էիք, ովքեր աջակցություն էին հայտնում «կապտամազ աղջկան»՝ Ասյա Խաչատրանին, որի անունը հաճախ է սկանդալային պատմություններ մեջ հայտնվում: Դրանից վերջինը ադրբեջանցի մի տղայի հետ լուսանկարի հրապարակումն էր, որը, ինչպես հետագայումպարզվեց, զինվորական ծառայող էր: Ինչպե՞ս հայտնվեցիք այդ նախաձեռնության մեջ և ինչպիսի՞ն է ձեր դիրքորոշումը նման հարցերում:
-Ես կարծում եմ, որ օրենքի ու իրավունքի հարցերում ճաշակի խնդիր չպետք է լինի, այսիքնն, երբ մեքն խոսում ենք օրենքի մասին, մենք չունենք այդտեղ ճաշակ. Օրինակ եթե այս մեկն իմ ճաշակով չէ, եկեք սրա դատենք, կամ այս մյուսն իմ ճանակով է, ձեռք չտանք: Ես ժամանակին ձևակերպել էի, որ եթե Ասյան ինչ-որ մեկի ճաշակով չի, դա դեռևս չի նշանակում, որ Ասյային պետք է ծեծել: Կամ չգիտեմ ինչ-որ Գագուլիկ կարող է իմ ճաշակով չլինել, բայց դա չի նշանակում, որ Գագուիկի կամ Ասյայի իրավունքները հավասարաչափ չպետք է պաշտպանված լինեն պետության կողմից:
-Նոր իշխանություններին հաճախ քննադատում են նրա համար, որ իրենք աղանդավորների կամ սեռական փոքրամասնությունների են օժանդակում: Ի՞նչ կասեք սրա մասին:
-Այդ մեղադրանքներն այնքան անբովանդակ են, որ չեմ ցանկանում անգամ մեկնաբանեմ: Ես նկատեցի, որ ամբողջ քարոզարշավի և բանավեճերի ընթացքում, երբ Հանրապետականը հարց պետք է տար, կամ որևէ պահպանղական ուրևէ ուժ պետք է հարց տար, այդ հարցերը հիմանակնում վերաբերում էր նրան, թե ինչպս եք վերաբերում ԼԳԲՏ խնդիրներին, կամ աղանդներին:
Իմ կարծիքով այդ հարցի տակ բովանդակություն չկա, դա ուղղակի հասարակությանը մանիպուլացնելու միջոց է: Ինձ համար անընդունելի է, երբ փորձում են ժողովրդի համար զգայուն հարցերում մանիպուլիցիաներ անել: Ես կարծում եմ, այդ հարցի պատասխանը շատ պարզ է. պետությունն իրավունք չունի մարդուն պարտադել կենսակերպ, պետությունն իրավունք չունի մարդու կենցաղի մեջ խառնվելու:
-Բայց այստեղ հարցը վերաբերում է ոչ թե բուն երևույթին, այլ դրա քարզչությանը:
-Ես երբևէ չեմ նկատել, որ դա քարոզվի: Ես նկատել եմ, ոչ եթե խոսում ենք օրինակ արևմտյան արժեքների մասին, հանդուրժողականությունն ու համերշխությունն են քարոզի առարկան, այլ ոչ թե կոնկետ բարքերը: Ես ոչ մի քարոզչություն չեմ լսել, միայն համերաշխոթւյան կոչեր եմ լսել:
-Իսկ համերաշխությունն արդյոք կանաչ լույս չէ՞ այն մարդկանց համար, որոնք փորձում են իրենց բարքերը քարոզել մյուսների շրջանում:
-Կարծում եմ, շատ կարևոր է, որ մենք՝ այն մարդիկ, ովքեր որևէ փոքրամասնության մեջ չենք մտնում, դարդարենք խոսել այդ մարդկանց հետ և խոսնք այդ մարդկանց հետ:
