Տպել
Պաբլո Պիկասոյի մտքերն այն մասին, թե ինչպես նկարիչ լինել կյանքում
Վայրի և անկանխատեսելի Պաբլո Պիկասոն 20-րդ դարի ամենաինքնատիպ հանճարներից էր: Նա անցել է բոլոր փորձությունների միջով՝ աղքատություն և հարստություն, պատերազմ և խաղաղություն, կանացի ուշադրություն և համաշխարհային փառք: Նրա հաջողության պատմությունը երևի հնարավոր չէ կրկնել, բայց Պիկասոյից շատ բան կարելի է սովորել:
Եթե ուզում ես պահպանել թիթեռի թևերի փայլը, մի կպիր դրանց:
Գեղանկարչությունը կույրերի զբաղմունք է: Նկարիչն այն չի նկարում, ինչ տեսնում է, այլ նկարում է այն, ինչ զգում է:
Տարիքի հետ քեզ թվում է, թե քամին ավելի ուժգին է փչում, և միշտ՝ երեսիդ:
Յուրաքանչյուր երեխա նկարիչ է: Բարդն այն է, որ մանկական տարիքից ելնելով էլ նկարիչ մնաս:
Որպեսզի նկարես, դու պետք է փակես աչքերդ ու երգես:
Ես ուզում եմ ապրել փող ունեցող աղքատի նման:
Մարդկանց շրջանում էլ պատճեններն ավելի շատ են, քան բնօրինակները:
Եթե միայն հնարավոր լիներ ազատվել ուղեղից ու օգտագործել միայն աչքերը…
Կանանց միայն երկու տեսակ կա՝ աստվածուհիներ և ջնջոցներ:
Իմ մայրն ինձ ասում էր, որ, եթե ես զինվոր լինեմ, ապա գեներալ կդառնամ, եթե վանական, ապա անպայման՝ վանահայր: Դրա փոխարեն՝ ես նկարիչ դարձա ու դարձա Պիկասոն:
Մինչև վաղը հետաձգեք միայն այն գործը, որը մինչ մահ չեք ուզում ավարտին հասցնել:
Մենք՝ իսպանացիներս, առավոտյան ժամերգություն ենք, կեսօրից հետո՝ կորիդա, և հասարակաց տուն՝ ուշ երեկոյան:
Բոլորը փորձում են հասկանալ գեղանկարչությունը: Իսկ ինչո՞ւ նրանք չեն փորձում հասկանալ թռչունների երգը:
Երբ արվեստաբաններն են հավաքվում իրար գլխի, նրանք խոսում են ձևի, կառուցվածքի ու իմաստի մասին: Երբ նկարիչներն են հավաքվում, նրանք խոսում են այն մասին, թե որտեղից կարող են գնել էժան լուծիչ:
Ես միշտ անում եմ այն, ինչ չեմ կարողանում անել: Այդպես ես սովորում եմ դա անել:
Մարդկանց մի մասը տեսնում է, թե ինչ կա, ու հարցնում է՝ ինչո՞ւ: Ես տեսնում եմ, թե ինչ կարող էր լինել, ու հարցնում եմ՝ իսկ ինչո՞ւ ոչ:
40 տարին այնպիսի տարիք է, երբ վերջապես քեզ երիտասարդ ես զգում: Բայց արդեն շատ ուշ է…
Եթե այլևս որևէ մեկը չլիներ, որին ես կկարողանայի սիրել, ես կսիրահարվեի դռան բռնակին:
Իսկական նկարիչները Ռեմբրանդտն ու Ջոտտոն են, իսկ ես սոսկ ծաղրածու եմ: Արվեստում ապագան նրանցն է, ովքեր կարողանում են ծռմռվել:
Ինձ թանգարան տվեք, և ես այն կլցնեմ:
Նյութը հրապարակման պատրաստեց Սոֆա Պետրոսյանը
