Տպել
Խարբերդ անունով մոլորակ… Մի՛ փնտրեք այն արեգակնային համակարգում կամ որևէ այլ մոլորակային համակարգերում: Նա այստեղ է՝ Երկրի վրա: Խոսքը Հայաստանում գտնվող Խարբերդ գյուղի մասնագիտացված մանկատան մասին է, որն օրերս մարդասիրական նախաձեռնության շրջանակներում այցելեցին Ռուսաստանի Դաշնության դեսպանատան աշխատակիցները, Հայաստանում Ռոսսոտրուդնիչեստվոն և Քաղաքացիական մասնակցության զարգացման կենտրոնը:
Խարբերդի մասնագիտացված մանկատունը լի է գարնանային ծաղիկների ծաղկունքով, մեղրի և թարմ թխված հացի բուրմունքով. այստեղ բզզում են մեղուները, իսկ արևի տակ պառկած են կատուները: Թվում է, թե շուրջը կարծես ամեն ինչ սովորական է, աչքին ծանոթ է… Սակայն դարպասի ետևը լիովին ուրիշ աշխարհ է: Այստեղ ուրիշ երեխաներ են և ուրիշ մեծահասակներ, որոնք հոգ են տանում այդ երեխաների մասին: Նրանցից ոչ մեկը մյուսին ազգակից չէ, բայց նրանք միմյանց վերաբերվում են այնպիսի քնքշությամբ, բարությամբ, հոգատարությամբ և ուշադրությամբ, որ թվում է՝ ամենամոտ հարազատներն են: Ի դեպ, երեխաներից շատերի համար դա այդպես է, քանի որ նրանցից շատերը լքված են… մտավոր զարգացման խանգարման և հենաշարժողական համակարգի քրոնիկ հիվանդությունների պատճառով:
Հաստատությունում ապրում, դաստիարակվում, սովորում և բուժում է ստանում 225 երեխա: Ռեժիսոր, բժիշկ Հարություն Բալասանյանը մոտ 20 տարի է, ինչ ղեկավարում է այս «տունը»՝ իրավամբ իրեն համարելով սաներից յուրաքանչյուրի հայրը: Այստեղի բոլոր աշխատակիցները՝ շուրջ 250 հոգի, ևս աշխատում են փոքր աշխատավարձով, հաճախ կամավորության սկզբունքով և… երեխաների նկատմամբ կապվածությունից դրդված: Հարց է ծագում, իսկ ինչո՞ւ են աշխատողներն այդքան շատ: Երեխաների մեծ մասը գամված է անվասայլակին, իսկ մնացածը տառապում են աուտիզմի ծանր տեսակով, դաունի համախտանիշով և այլ հիվանդություններով, ուստի նրանց անհրաժեշտ է սոցիալական աշխատողի օգնությունը: Սաներին պարզապես անհրաժեշտ է կերակրել գդալով, փոխել տակդիրները (225 երեխայից 137-ը տակդիր են հագնում), ինչպես նաև աջակցել կրթական և վերականգնողական ծրագրերին: Որոշ աշխատակիցներ աշխատում են լրիվ դրույքով, ոմանք էլ՝ կես օրով, ինչպես նաև հաճախ օգնության են գալիս տարբեր երկրներից ժամանած կամավորներ, որոնց կեցությունն ապահովելու համար մանկատան տարածքում կան հատուկ սենյակներ: Սկզբում աշխատանքը ծանր է թվում և հոգեբանորեն դժվար, և նույնիսկ Հարությունն ինքն է խոստովանում, որ առաջին տարվա ընթացքում մի տասնհինգ-քսան անգամ ուզեցել է հեռանալ, բայց հետո շատերը կապվում են երեխաների հետ, կարոտում են և նույնիսկ արձակուրդի ժամանակ այցելում:
Ամբողջությամբ՝ dalma.news
