Տպել
Երևանում նման կայան կառուցվեց 1970-ականներին:
Ազատության պողոտայի վերջնամասում խոյացող Միջքաղաքային հեռախոսային կայանի 10 հարկանի շենքը 1971 թվականին նախագծեցին ճարտարապետներ Արմեն Աղալյանը և Գրիգորի Գրիգորյանը։
Արմեն Աղալյանը գլխավորում էր Երևաննախագիծ ինստիտուտի արվեստանոցը։ Նրա հայրը ծնունդով շուշեցի Ֆրեյդուն Աղալյանն էր, որը Շուշիի ռեալական ուսումնարանն ավարտելուց հետո ճարտարապետական կրթություն էր ստացել Սանկտ Պետերբուրգում, այնուհետև` Բաքվում և Ռուսաստանի տարբեր քաղաքներում հեղինակել բազմապիսի շենքեր։
Գրիգորի Գրիգորյանը 1975-1985 թվականներին Երևանի գլխավոր ճարտարապետի տեղակալն էր: Աղալյանի հետ համահեղինակել են մի շարք նախագծային ինստիտուտների շենքեր, նաև՝ Կոմիտասի պողոտայի վրա գտնվող Գեոդեզիայի ինստիտուտի շենքը, Հյուսիսային ավտոկայանը և այլ շենքեր։
Կապի շենքի ճակատային ստորին հատվածի բրոնզե քանդակի և վերին հարկերի մակարդակում սյուրռեալիստական գլոբուս-զարդաքանդակի հեղինակն է Վահե Հարությունյանը։ Քանդակագործը սերտորեն համագործակցում էր Աղալյանի և Գրիգորյանի հետ՝ ստեղծելով զարդեր ճարտարապետների համատեղ նախագծած շենքերի վրա: Վահե Հարությունյանի աշխատանքներից Վահագն Վիշապաքաղը տեղադրված է Արաբկիր համայնքի Վաղարշյան փողոցում։
Միջքաղաքային հեռախոսային կայանի շենքը շահագործման հանձնվեց նախագծման և կառուցման մեկնարկից 7 տարի անց: Այն համապատասխանում էր սեյսմիկ ամենաբարձր պահանջներին. 8 բալանոց սեյսմակայունություն ուներ։
Նորակառույց շենքում տեղակայվեցին միջքաղաքային հեռախոսային կայանը և մոտ 10 հազար բաժանորդի կապ ապահովող 28 թվակայանը։
Առաջին հարկում տեղակայված էին սրճարանն ու ճաշարանը: Երկրորդ հարկում վարչական գրասենյակներ էին։ Երրորդում միջքաղաքային օպերատորական կայաններն էին, որտեղ սարքերի առջև նստած աշխատակիցները զանգի պատվիրատուին միացնում էին հասցեատիրոջ հետ։ Ի դեպ, բաժանորդը ներքաղաքային զանգը միջքաղաքայինից կարող էր տարբերել զանգի տևողությամբ։ Ներքաղաքային զանգը կարճ էր, միջքաղաքայինը՝ ավելի երկար ազդանշան ուներ։
Այսօր շենքի առաջին հարկում գործում է յուրահատուկ Կապի թանգարանը, որտեղ կարելի է մանրամասն ծանոթանալ Հայաստանում հեռախոսակապի զարգացման պատմությանը։
