Տպել
Life.panorama.am-ի զրուցակիցն է դերասան Սերգեյ Թովմասյանը:
-Պարոն Թովմասյան, մեր զրույցը սկսենք «Քավարան» հեռուստասերիալից, որտեղ մարմնավորում էիք բավականին հետաքրքիր հերոսի. Սկզբում հեռուստադիտողին հավատացրիք, որ հերոսներից ամենաանմեղն եք, ապա բոլորին անակնկալի բերեցիք, երբ պարզվեց, որ կասկածելի մարդասպանը դուք եք: Կխնդրեմ մի փոքր պատմել այստեղ կատարած Ձեր աշխատանքի մասին:
– Նախ պետք է ասեմ, որ երբ հրավեր ստացա «Քավարան» հեռուստասերիալից, սցենարից մի հատված կարդալուց հետո, ուզում էի հրաժարվել նկարահանվել, որովհետև ինձ թվաց թե, նա մանյակ է, ով ուզում է բոլորին տանջամահ անել, բայց ավելի ուշ պարզվեց, որ նա ուներ իր դրդապատճառները: Եվ չնայած ես ու այդ հերոսը չունենք որևէ ընդհանրություն մեր աշխարհընկալման ու տեսակի առումով, այնուամենայնիվ, համաձայնեցի ու ըստ արձագանքների՝ կարծես թե ընդունվեցի: Իրականում ես չէի պատկերացնում, որ այս ֆիլմը այսքան մեծ արձագանք կունենար, ի դեպ՝ գովեստի խոսքերից զատ, այս ընթացքում նաև մեղադրական խոսքեր եմ լսել, քանի որ մեր հասարակությունը սովորություն ունի կերպարին ու դերասանին նույնացնել:
-Այստեղ դուք թերևս միակ ավագ դերասանն էիք, հետաքրքիր է՝ երիտասարդների հետ աշխատանքն ի՞նչպես էր ընթանում, ի՞նչ գնահատական կտաք նրանց աշխատանքին:
– Ես միշտ ասում եմ՝ մինչև հոգիս չփչի, չեմ դադարի սովորել, ու կարծում եմ, որ մարդն անկախ տարիքից պետք է անդադար սովորի: Ես սովորում եմ ամենափոքր երախայից, բնությունից և, առհասարակ, ամեն ինչից: Ինչ վերաբերվում է երիտասարդ դերասաններին, պետք է ասեմ, որ մենք շատ տաղանդավոր երիտասարդներ ունենք: Ինձ շատ հետաքրքիր էր այս թիմի հետ աշխատելը: Իհարկե, չեմ թաքցնի, ընթացքում նաև իրենց խորհուրդներ եմ տվել, բայց նաև իրենցից սովորում էի, թե ինչպես պետք է մի բան չանել, կամ հակառակը` անել: Իսկապես, երիտասարդներն ինձ հաճելիորեն զարմացրին: Բնականաբար, ավելի երկարատև աշխատելու դեպքում, ավելի լավ որակ կարելի էր ստանալ, բայց, միևնույն է, ես կարծում եմ, որ հաջողվեց:
-Պարոն Թովմասյան, նկարահանվել եք նաև «Եղնիկների կածանը» հեռուստաֆիլմում: Այս ֆիլմը դեռ հանրության դատին հանձնված չէ, սակայն ուզում եմ լսել Ձեր գնահատականը՝ որպես մասնակից դերասան:
– Այսեղ ներկայացված է վերջին տարիներին սահմանում տիրող իրավիճակն ու թշնամու անողորմ գործելաոճը: Մարմնավորում եմ գլխավոր կերպարներից մեկին: Նա գնդապետ է ու կառավարում է ուղղաթիռների կառավարման կենտրոնը: Այս կերպարում փորձել եմ ներդնել հետաքրքիր բնավորության գծեր: Մարդկանց մեջ ընդունված է, որ զինվորականը պետք է լինի խիստ, անհոգի, սակայն ես հիշում եմ սովետական ժամանակաշրջանում իմ ծառայության տարիներն ու հստակ ասում, որ գնդապետները, գեներալները ու բարձրաստիճան այլ զինվորականներ շատ ավելի փխրուն հոգի ունեն, բարի են, հոգատար, քան նրանք, ովքեր դեռ այդ ասպարեզում երկար ճանապարհ ունեն անցնելու: Զինվորականը ոչ թե խիստ ու անհոգի պետք է լինի, այլ պիտի լինի պարտաճանաչ ու շատ օրենքի մարդ, և ինքս էլ փորձել եմ նման մեկին կերտել, ով շատ է սիրում իր զինվորներին, շատ է ցավում նրանց համար ու աշխատանքից դուրս էլ մի մարդ է, ով ունի իր ընտանիքն ու կյանքը: Ես փորձել եմ լավ աշխատանք իրականացնել, բայց ես կատարյալ չեմ. երբ ինձ որևէ հարցում կատարյալ համարեմ, ուրեմն վերջացած կլինեմ:
-Ձեր թույլտվությամբ անցում կատարենք դեպի թատրոն: Այսօր թատրոնն ի՞նչ հարթակում է:
– Մեր թատրոնն ունի իր հավատարիմ հանդիսատեսը, որը պատրաստ է ամեն անգամ գալ ու դիտել միևնույն ներկայացումը: Միաժամանակ, հանդիսատեսն անընդհատ նորություն է ուզում, որոնք էլ պարբերաբար իրականացնում ենք: Այժմ մի ներկայացում կա՝ «Արի երազենք», որը բեմադրել է Ժերարդ Փափազյանը, նաև Արմեն Էլբակյանն էլ բեմադրել է Վ. Սարոյանի «Քո կյանքի ժամերը» ներկայացումը: Շուտով կկայանան սրանց պերմիերաները: Գիտեք, ինձ դուր է գալիս, երբ թատրոնները տարբեր ռեժիսորների հետ են համագործակցում, քանի որ այդպես ճաշակի փոփոխություն է տեղի ունենում, որը միայն դրականորեն կարող է անդրադառնալ: Առհասարակ, կարծում եմ, մեր թատրոններում խղճուկ վիճակ է տիրում, քանի որ երկար տարիներ նույն ներկայացումներն են բեմադրվում ու նոր ռեժիսորների էլ հարթակ չի տրամադրվում: Եվ անգամ, երբ նրանց հնարավորություն է տրվում աշխատել, թատրոնի գեղարվեստական ղեկավարը վերջում իր մոտեցումներն է տալիս և արդյունքում բեմադրվում են կրկին միանման ներկայացումներ: Կարծում եմ՝ անգամ իմ տարիքի դերասաններից այսօր քչերը գիտեն, թե ինչ բան է դերասանությունը, քանի որ նրանք ապրում են կրիայի նման՝ պարփակված ու առանց նորարարությունների: Այսօր ամեն մեկը մտել է իր թատրոն ու կարծում է, որ ամենաճիշտն են, միմյանց թատրոններ գալու, շփվելու, համագործակցելու միտում չկա, ինչը շատ վատ է: Ցավով եմ ասում, որ այսօր մեր երկրում թատրոնը Մշակույթի նախարարության թույլ օղակներից մեկն է: Մեր թատրոնը զարգացում կապրի միմյանց հետ շփումներով ու փառատոններով: Պետք է պարտադիր մասնակցել աշխահի տարբեր փառատոններին, քանի որ փորձի փոխանակմամբ, շատ ավելի մեծ հաջողությունների կարելի է հասնել:
-Այսօր շատ դեպքերում չեն վստահում ու ճանապարհ չեն տալիս երիտասարդ ռեժիսորներին, բեմադրիչներին: Հետաքրքիր է՝ դուք պատրաստ կլինե՞ք «ենթարկվել» երիտասարդ մասնագետի:
– Իհարկե: Եթե տվյալ մասնագետը բացատրում է իր մտքերն ու տեսնում եմ, թե ինչ ինքնատիպ աշխատանք կարող է ստեղծվել, ես պատրաստ եմ «ենթարկվել» նրան: Ես գիտեմ տարիքով մեծ ռեժիսորի, ով շատ երիտասարդ է մտածում, և հակառակը. այնպես որ, սա հարաբերական երևույթ է: Ես շատ կողմ եմ, որ երիտասարդներին այսօր ճանապարհ տան, ինքս էլ քանիցս հրաժարվել եմ իմ տարիներով մարմնավորած դերերից՝ իմ տեղը զիջելով երիտասարդների: Միշտ պետք է հաշվի առնել տարիքդ ու դիրքդ: Շատ կարևոր հատկանիշ է՝ ունենալ այնքան կամք, որ ճիշտ ժամանակին հրաժարվես ինչ-որ բանից, քանի որ ծիծաղելի իրավիճակում հայտնվելուց վատ բան չկա: Դերասանը լարախաղացի նման է, պետք է կարողանալ ճիշտ քայլել, քանի որ մի քայլ այս կողմ, կամ այն կողմ, կընկնես ու ծիծաղելի կդառնաս:
-Պարոն Թովմասյան, հեռուստասերիալների նկատմամաբ մարդկանց վերաբերմունքը հիմնականում բացասական է: Հետաքրքիր է՝ դրանցից առաջարկներ ստանալիս, ե՞րբ եք հրաժարվում և ե՞րբ համաձայնվում:
– Կտրականապես հրաժարվում եմ, եթե դրանք երկարաշունչ են: Վերջին նախագծերը, որոնցում համաձայնվել եմ նկարահանվել, մի քանի մասանի սերիալներ էին, որոնց պարագայում ես գիտեի, թե որտեղից ենք սկսում և ուր ենք հասնելու: Եթե անգամ ինձ շատ գումար տան, չեմ համաձայնվի նկարահանվել այնպիսի սերիալներում, որոնց սցենարը գրվում է առավոտյան ու նկարահանվելու է երեկոյան: Նաև երբեք չեմ համաձայնվում փողոցային լեզվով խոսել. Ինչ կերպար էլ լինի, ես փորձում եմ ճիշտ հայերենով խոսել:
