Տպել
«Կարաս» գինու գործարանի հրավերով Հայաստանում է ֆրանսիացի հայտնի խորհրդատու-գինեգետ Միշել Ռոլանը: Նա սովորել է Ֆրանսիայի Բորդո քաղաքի «TourBlanche» գինեգործական դպրոցում, այնուհետև դարձել 5 հաջողակներից մեկը, ով շարունակել է ուսումը Բորդոյի բավականին հայտնի գինեգործական ինստիտուտում: Միշել Ռոլանին իրենց տարիների փորձն են փոխանցել ոլորտի այնպիսի գիտակներ, ինչպիսիք են Պիեռ Սյուդրոն, Էմիլ Պեյնոն և այլք:
Այժմ նա համաշխարհային ճանաչման ամենաազդեցիկ գինեգետներից մեկն է, ով համագործակցում է ավելի քան 14 երկրների հետ՝ տրամադրելով խորհրդատվություն և ամեն երկրում ստանալով յուրատեսակ, երկրին հատուկ գինու տեսականի: Նրան են պատկանում Château Le Bon Pasteur, Château Bertineau Saint-Vincent, Château Rolland-Maillet, Château Fontenil, Château La Grande Clotte ապրանքատեսակները: Միշել Ռոլանը նաև գինու արտադրության ոլորտում աշխարհահռչակ այլ ապրանքատեսակների (Valde Flores, Campo Eliseo, Yacochuya and Clos De los Siete) համասեփականատերն է: «Արմենպրես»–ը զրուցել է գինեգետի հետ այցի նպատակների, ինչպես նաև նրա գործունեության մասին:
– Պրն Ռոլան, ո՞րն է Ձեր այցի նպատակը:
– Արդեն 5 տարի է՝ մենք ներգրավված ենք «Կարաս» գործարանի նախագծում: Իմ օգնականներից մեկը տարեկան առնվազն 3 անգամ լինում է այստեղ: Ես գալիս եմ գործընթացի վերջնական փուլը իրականացնելու, աշխատանքը ամփոփելու համար, այսինքն՝ իմ օգնականները պատրաստում են գինի, իսկ ես կատարում եմ վերջնական գործողությունները:
– Իսկ Դուք անձամբ ի՞նչ հաճախականությամբ եք այցելում Հայաստան:
– Ես համագործակցում եմ շատ ու շատ երկրների հետ, և ունեմ 7 օգնական: Գոնե մեկ անգամ կարողանում եմ այստեղ լինել, քանի որ վերջնական փուլում կատարվում են ամենակարևոր գործողությունները, որտեղ անհրաժեշտ է փորձ:
– Հայաստանում կա՞ն գինու արտադրությամբ զբաղվող այլ տնտեսավարողներ, որոնց նույնպես խորհրդատվություն եք տրամադրում:
– Ոչ, չկան: Միայն «Կարաս»-ն է:
– Ի՞նչ կարող եք ասել հայկական գինու որակի մասին: Առհասարակ, ի՞նչ բնութագրական հատկանիշներ կառանձնացնեք:
– Գիտեք, երբ ես առաջին անգամ եկա Հայաստան, կարծեմ՝ 2011 թվականն էր, մտածում էի՝ Հայաստանում գինին այդքան էլ լավը չէ, և մոտ 5-6 տարվա ընթացքում կկարողանանք պատրաստել ավելի լավ գինի, որովհետև նախևառաջ տարածաշրջանը շատ նպաստավոր է դա անելու համար, և մարդիկ ավելի լավ են աշխատում, քան նախկինում: Մենք ամենուր նույն մեթոդներով գինի չենք պատրաստում: Պետք է ամեն վայրում յուրահատուկ գինի լինի: Իմ նպատակն է գտնել, թե ինչպես կարելի է իսկապես լավ գինի պատրաստել: Իսկ հայկական գինու առումով կարող եմ ասել, որ այն իրականում մինչև վերջ դեռ բացահայտված չէ: Երբ Էդուարդո Էռնեկյանը հրավիրեց ինձ Հայաստան, սկզբում մի փոքր զարմացա, բայց ասացի, որ կգամ, և սկսեցինք այս նախագիծը: Բորդոյում գինի պատրաստելը համարյա թե պարզ է, իսկ Հայաստանում լավ գինի ստանալու ճանապարհը մարտահրավերներով լի է, որոնք սակայն ինձ դուր են գալիս: Այսօր մենք վստահ ենք, որ Հայաստանում իսկապես հնարավոր կլինի շատ լավ գինի ստանալ:
– Դուք շատ երկար տարիներ է՝ այս ոլորտում եք, կարելի է ասել՝ Ձեր ամբողջ կյանքն եք նվիրել այս ոլորտին: Նշեցիք նաև, որՀայաստանում հնարավոր է լավ գինի ստանալ: Իսկ ըստ Ձեզ՝ ինչպիսի հստակ չափանիշներ կան, որոնց համաձայն կարելի էիսկապես որակ յալ գինի ստանալ:
– Ես, իսկապես, չգիտեմ: Իմ նպատակը մեկն է. որտեղ էլ որ ես գտնվում եմ, փորձում են անել լավագույնը, որ կարող եմ: Շատ հաճախ այն մարդկանց, ում հետ համագործակցում եմ, ասում եմ՝ մենք այստեղ չենք Բորդոյի գինի ստանալու համար. օրինակ՝ Հայաստանում ենք՝ հայկական, Արգենտինայում ենք՝ արգենտինական, Հնդկաստանում ենք՝ հնդկական գինի ստանալու համար: Պետք է հասկանանք խաղողի տեսակը, վազի մշակման գործընթացը, ի վերջո այն վայրը, որտեղ գտնվում ենք, և դրանից հետո միայն կարող ենք պատրաստել լավ գինի: Մենք գինին չենք կրկնօրինակում. թեկուզ և երկար տարիներ է տևում, բայց ստանում եք այդ վայրին յուրահատուկ գինի: Կարծում եմ՝ Հայաստանի համար դեռ մի փոքր վաղ է, բայց այս ոլորտում նրան շատ գեղեցիկ ապագա է սպասվում:
– Պրն Ռոլան, բնականաբար, Ձեր կյանքում համտեսել եք տարբեր տեսակի գինիներ, կասե՞ք՝ որն է Ձեզ համար եղել երբևէամենատպավորիչ համը:
– Ես միանշանակ չգիտեմ էլ՝ քանի տեսակի գինի եմ փորձել կյանքում, բայց այո, միանշանակ դրանք շատ են եղել: Որպես այդպիսին՝ ես կնշեմ հին գինիները, որոնք ես իսկապես շատ եմ սիրում, և շատ քիչ երկրներ կան, որտեղ հնարավոր է ունենալ հին գինիներ: Օրինակ՝ Հայաստանում 45-50 տարվա գինու մասին խոսելը դեռ անհնարին է, միգուցե մի օր ապագայում դա հնարավոր լինի: Նույնիսկ Իտալիայում դրանք շատ քիչ են, Կալիֆոռնիայում էլ՝ որոշակի տեսականի կա:
– Պրն Ռոլան, Ձեր հայրը, պապը նույնպես գործունեություն են ծավալել հենց այս ոլորտում: Ի՞նչ եք կարծում, արդյոք իսկապեսգինու գիտակ լինելու համար, մարդ պետք է համապատասխան ունակությունները ժառանգած լինի:
– Իմ դեպքում դա միանշանակ է: Գիտեք, միշտ այդ առումով կատակում էի, քանի որ երբ փոքր էի, մտածում էի՝ ամբողջ աշխարհում բոլորը զբաղվում էին գինու արտադրությամբ, այսինքն՝ ես ողջ աշխարհը այդպիսին էի տեսնում, քանի որ մեծացել եմ խաղողի այգում, և մենք չէինք ճանապարհորդում այնպես, ինչպես հիմա: Միշտ եղել եմ այս ոլորտում, և իմ մտքում այլ բան չեմ էլ պատկերացրել: Իմ նպատակն է եղել շարունակել հարազատներիս գործը:
Հարցազրույցը՝ Սյուզի Մուրադյանի
armenpress.am
