Տպել
Շատ իմաստուն առակ, որը ներկայացնում է Cluber-ը:
«Ճապոնիայում՝ մայրաքաղաքից ոչ հեռու մի ավանում, ապրում էր ծեր իմաստուն մի սամուրայ:
Մի օր, երբ նա դաս է անցկացնում իր աշակերտների հետ, նրան է մոտենում երիտասարդ մի մարզիկ, ով հայտնի էր իր կոպտությամբ և դաժանությամբ: Նրա սիրելի հնարքը պրովոկացիան էր. նա հունից հանում էր հակառակորդին, և զայրույթից կուրացած՝ վերջինս ընդունում էր նրա մարտահրավերը, թույլ էր տալիս սխալը սխալի հետևից, և արդյունքում՝ պարտվում մենամարտում:
Երիտասարդ մարզիկը սկսում է վիրավորել ծերունուն. նա քար է շպրտում սամուրայի վրա, թքում և հայհոյում վերջին բառերով:
Բայց ծերունին պահպանում է խաղաղությունը և շարունակում դասը: Օրվա վերջում նյարդայնացած և հոգնած մարզիկը փախչում է:
Աշակերտները, զարմացած այն բանից, որ ծերունին տարավ այդքան վիրավորանքները, հարցնում են նրան.
– Ինչո՞ւ նրան մարտի չկանչեցիք: Մի՞թե վախեցաք պարտությունից:
Ծեր սամուրայը պատասխանում է.
– Եթե ինչ-որ մեկը մոտենա ձեզ նվերով, և դուք չընդունեք այն, ո՞ւմ կպատկանի նվերը:
– Հին տիրոջը,- պատասխանում է աշակերտներից մեկը:
– Նույնը վերաբերում է նաև նախանձին, ատելությանը և հայհոյանքին: Քանի դեռ դու չես ընդունել դրանք, նշանակում է՝ դրանք պատկանում են նրան, ով արտասանում է»:
Պատրաստեց Անի Գաբուզյանը
