Տպել
Ես մի պապիկ ունեմ՝ մի բուռ, շատ փոքրիկ: Եթե Թումանյանի հեքիաթում շատ աշխատելուց մեղու դառնալը հեքիաթի հեքիաթն էր, ապա պապիկիս դեպքում դա համարյա իրագործվում է: Մանկության տարիներին երբեք չեմ ուզել նմանվել նրան որևէ բանով, որովհետև պապիկս լուռ էր, մեջ չընկնող, չխառնվող ու միշտ աշխատում էր: Հա, մեկ էլ նրա հաց ուտելն եմ հիշում՝ դանդաղ, մանրակրկիտ: Եվ օղու բաժակն էլ բարձրացնելիս կարճ էր կապում՝ «Սաղ ինեք…»:
Պապիկս շինարար էր և մշակում էր իր այգին, որտեղ, իմ մանկության հիշողությամբ, աշխարհի բոլոր ծառերը կան: Մինչև հիմա շարունակում է մշակել էդ այգին և օղի քաշել: Ասում են՝ արտակարգ, անխառն օղի է: Պապիս ականջը փոքր ժամանակ վնասվել է, վատ, աղքատ տարիներ են եղել, լավ չեն հետևել ու էդ պատճառով սկզբում մի, ապա երկու ականջներն էլ վատ են լսում: Անընդհատ ականջի սարք էին պատվիրում, որը մի քանի օրից անտանելի սուլոցներ էր արձակում, ու պապս էլի վատ էր լսում:
Ոչ մի անգամ չբողոքեց, թե՝ «Վայ, էլի փչացավ, մի բան արեք, ականջս…»: Բայց երբ իր Օսան անունով էշի աչքը գյուղի չարերը վնասել էին, պապս լացելով էր բուժօգնություն պահանջում էշի համար: Ես ուղղակի ապշել էի:
Պապս շատ շուտ է արթնանում, աշխատում-աշխատում, ու քանի որ արդեն ծեր է ու մի բուռ, շատ փոքրիկ, ուսը, ձեռքը, ոտքը, աչքը անընդհատ վնասում է: Բայց մեկ է՝ էս մարդը շարունակում է փորել հողը, խնամել ծառերին, հոգ տանել էշին, քաշել իր՝ շատերի կարծիքով անմահական օղին: Երբ քեռիս ջահել տարիքում մահացավ, Գորիս գնալիս մտածում էի՝ «Տեսնես պապիկը ինչ ա անելու»:
Իսկ պապիկս շատ զուսպ էր, առանց ավելորդ հարայ-հրոցների: Մենակ ամենավերջում՝ տղային ամենավերջին հրաժեշտը տալիս ասաց՝ «Արմեն, սխալ բան եղավ բնության մեջ»:
Երբ պապս մահանա, նա մի քիչ էլ կապրի իր թոռների հիշողության մեջ ու՝ երևի արդեն իսկապես վերջ: Որովհետև ոչ մի աշխարհացունց բան չի արել, հեղափոխություն չի արել, ոչ մեկին վատություն չի արել, որ հիշեն ու հիշեն… Բայց էս իմ պապիկը էս աշխարհում, այնուամենայնիվ, շատ ունիկալ մարդ է: Հիմա այդպես եմ կարծում:
Պապիկս երեկ դարձավ 80 տարեկան: Զանգեցի, շնորհավորեցի: Էլի կարճ կապեց՝ «Ապրես, բալա ջան, կգաս քեզ տեսնեմ: Դե հաջող»: Այսպիսի զարմանալի պապիկ:
