Տպել
Դավթյանական առավոտ է. մեկը այն առավոտներից, երբ թափանցիկ «լույս առավոտին» մի պահ թեթև ծակում է աչքերդ ու անմիջապես նմանվում «երաժշտության»՝ սահուն, պարբերական, «ցողաթաթախ», Դավթյանի երգերի պես՝ մի շնչով ու առանց շունչ քաշելու լսելիք երաժշտության:
Ուրեմն՝
«Լո՛ւյս առավոտի,
Դու որ նման ես երաժշտության,
Եկ ու փարատիր այս տագնապը խուլ,
Շաղոտ շուրթերով շշնջա նորից խոսքը հաշտության
Ու դիր ճակատիս
Բարակ մատներիդ հրաշքը տխուր»:
Մի օր, երբ Վահագնը 4 տարեկան էր, հեռանում են Արևմտյան Հայաստանից՝ Արաբկիրից: Տղան հարցնում է՝ «Ինչու՞ մեր տունը հետներս չվերցրինք»: Տարիներ անց Վահագն Դավթյանը գրում է՝ «Հետո եմ գլխի ընկել, որ այդ օրը տատս վերջին անգամ էր բուրդ լվանում ոսկե գետակում, որ ես ու քույրս վերջին անգամ էինք վազվզում արցունքի պես վճիտ այդ ջրերում, և հուշի այդ բեկորը վերջիններից էր ծննդավայրիցս բերած իմ կիսաիրական ու կիսաերազային հուշերի մեջ»…
Գիտե՞ք, երևի Վահագնը, այնուամենայնիվ, իր տունը վերցրել էր իր հետ… թե չէ՝ ինչպե՞ս պիտի այդքան մոտիկ երգեր իր հեռավոր, իր կորցրած հայրենիքը:
«Առաջին անգամ աշխարհում տեսած
Իմ առավոտն է այնտեղ մնացել,
Երկինք ու բարդի, ճառագայթ ու լաց,
Իմ հողի հոտն է այնտեղ մնացել»…
«Ծննդավայր» շարքից
…Բայց Դավթյանն անանձնական գրող էր: Հայրենիքը, բնությունն ու մարդը Դավթյանի տողերում սերտաճած են, փողկապակցված այնքան, որ Հայրենիքը բնություն է՝
«Հայաստա՛ ն, իմ հող, իմ մամուռ, իմ սեզ,
Ծերպերից կախված իմ կապույտ թախիծ,
Քարերից քամվող արտասուք իմ հեզ,
Քարերում նիրհող կրակե ծաղիկ»…
բնությունը մարդ, մարդը հայրենիք է՝
«Ու անապատի լռության մեջ քար,
Ու քար խղճի դեմ արար աշխարհի
Քրքջում էր նա վշտից խելագար…
Գարուն էր, գարուն, ու ձյուն էր գալիս»…
Ամբողջությամբ՝ vnews.am
