Տպել
Բանաստեղծ Պարույր Սևակի երազանքներից մեկը` ավտոմեքենա վարել, ի սկզբանե երկու խանգարիչ հանգամանք ուներ: Առաջինն այն էր, որ նա վարել չգիտեր, իսկ երկրորդը` մեքենա չուներ: Որտեղից որտեղ կարողացավ մի հնամաշ ու անսարք «Վիլիս» ձեռք բերել, սակայն առաջին ավտոմեքենան հոգսերից բացի ուրիշ ոչինչ չհավելեց բանաստեղծի ցանկությանը: Ստիպված էր ձերբազատվել դրանից` վաճառելով այն: Բայց դա լավագույն ելքը չէր: «Վիլիսն» այլևս չկար, բայց մնացել էին կարիքն ու ցանկությունը: Ի՞նչ պիտի աներ: Եվ 1970-ի տարեվերջին նա վճռում է մեկընդմիշտ լուծել չարչրկված հարցը: Այդ սուր կարիքի և անսպասելիորեն իրականացված ձեռնարկի մասին հետաքրքիր հիշողություններ էր պահպանել ժողովրդական նկարիչ Սարգիս Մուրադյանը: Ահա թե ինչ է նա պատմել այս դրվագի մասին.
«Պարույրը հաճախ էր գյուղ գնում` իր առանձնատան շինարարության նպատակով, իսկ ես այն տարիներին արդեն մեքենա ունեի: Այն ժամանակ նա սկսել էր օգտվել նաև իր մտերմուհի, Կառավարությունում աշխատող Էմմա Սաթունյանի ծառայողական մեքենայից: Վարորդը շատ լավ երիտասարդ էր: Մենք մոտ էինք ապրում: Մի օր առավոտյան Սևակը զանգահարեց, թե` «Գյա, ի՞նչ ես անում, արի միասին նախաճաշենք»: Գնացի: Կինը` Նելլին, սեղան գցեց: Այդ ժամանակ Պարույրն ասաց. «Քավորին էլ չկանչե՞նք»: Քավորը Սևակի սանահայր Վազգեն Բաբայանն էր` առևտրի բնագավառի աշխատող: Վազգենն էլ եկավ: Կարծեմ նախաճաշին նաև ճարտարապետ Ջիմ Թորոսյանին էլ հրավիրեցին: Նստած զրուցում էինք: Խոսք եղավ Պարույրի` գյուղ գնալ-գալու մասին: Ասաց. «Հոգնել եմ ու նաև ամաչում եմ ամեն անգամ ինչ-որ մեկին խնդրելուց, որ ինձ Չանախչի տանի: Ժամանակը չէ՞, որ ես էլ մեքենա ունենամ»: Ասացինք` «Իհարկե, լավ կլինի, բայց կկարողանա՞ս մեքենա վարել»: Ծիաղեց, թե` «Ամեն մի հիմար վարում է, ես ինչո՞ւ չպիտի կարողանամ: Կսովորեմ»: Այդ խոսակցության վրա ես հարցրեցի.
– Կուզե՞ս հենց այս պահին ճշտեմ»:
Սարգիս Մուրադյանը գիտեր, թե ինչ էր պետք անել և ում միջոցով էր պետք դա ճշտել: Մայրաքաղաքի մտավորականներն իրենց վստահելի ու ազդեցիկ բարեկամն ունեին` հանձին Երևանի քաղսովետի նախագահ Գրիգոր Հասրաթյանի: Մեկ անգամ չէ, որ նա ամենատարբեր խնդիրներով ձեռք էր մեկնել արվեստագետներին ու գիտնականներին, առանց ավելորդ քաշքշուկների հնարավոր դարձրել անհնարինը: Հենց նրա օգնությամբ էլ նկարիչը որոշել էր ծառայություն մատուցել Սևակին:
«Զանգահարեցի Գրիգոր Հասրաթյանին, շարունակում է իր պատմությունը Ս. Մուրադյանը, հարցրեցի. «Կարո՞ղ ենք ես և Պարույրը գալ Ձեզ մոտ»: Ասաց` «Աչքիս վրա, իհարկե»: Այն տարիներին անձնական մեքենա ձեռք բերելը հեշտ բան չէր: Գնացինք: Դիմավորեց շատ ջերմ: Մի կողմ թողեց իր հրատապ գործերը և նստեց մեզ հետ: Բացատրեցինք մեր գալու նպատակը: Հասրաթյանն ասաց. «Այս պահին քաղաքում ոչ մի մեքենա չկա: Ընդամենը մի «Վոլգա» կա, այն էլ վիճակախաղի համար է: Եթե ուզում եք, ես հենց հիմա զանգ կտամ, կասեմ, որ այդ մեքենան վիճակախաղից հանեն: Կարող եք հենց այսօր էլ գնալ ու վերցնել»: Մենք անականկալի եկանք: Ու՞մ մտքով կանցներ, որ բանաստեղծին օգնելու համար քաղաքապետը կարող էր նույնիսկ այդպիսի ծայրահեղ քայլի դիմել: Իսկ նա դա արեց միանգամից` առանց ավելորդ կամուկացի: Հասրաթյանը վերցրեց հեռախոսը, զանգահարեց ում հարկն է, և ասաց. «Այդ մեքենան կպահեք, Պարույր Սևակը երբ որ գա` կտաք իրեն»: Քաղսովետից դուրս եկանք բարձր տրամադրությամբ: Պարույրը Վազգենին ասաց. «Ես տանն այդքան փող չունեմ, դու պիտի օգնես»: Վազգենը շատ պատրաստակամ համաձայնեց: Հենց ճանապարհին էլ մտանք նրանց տուն, փողերը վերցրեցինք ու մեկնեցինք ավտոկայանատեղը: Ձևակերպումներն արագ կատարեցինք: Իսկ մի քանի օր անց արդեն բոլորս միասին մեքենան Չանախչի տարանք, որպեսզի թողնեինք գյուղում, ու Պարույրն էլ վարել սովորեր: Ճանապարհին կատակում էինք, որ թև նա վիճակախաղի տոմս չէր գնել, բայց ամենաթանկ շահումն էր ունեցել` Հասրաթյանի օգնությամբ… »:
Հեղինակ՝
Հովիկ Չարխչյան
