Տպել
Բարձր եկամուտ ունեցող տարածաշրջաններում, ինչպիսիք են Եվրոպան եւ ԱՄՆ-ն են, բնակչության մոտավորապես 10 տոկոսի շրջանում ախտորոշվել է մեկ կամ մի քանի աուտոիմուն հիվանդություն, որոնցից են ռեւմատոիդ արթրիտը, պսորիազը, համակարգային սկլերոզը, կարմիր գայլախտը եւ I տիպի շաքարախտը:
Սրտաբանության եվրոպական միության տարեկան կոնգրեսում միջազգային հետազոտական թիմը Կու Լեւենի գլխավորությամբ ներկայացրել է 19 ամենատարածված աուտոիմուն հիվանդությունների եւ սրտանոթային հիվանդությունների միջեւ հնարավոր կապերի մանրակրկիտ համաճարակաբանական ուսումնասիրության արդյունքները:
Հետազոտության արդյունքները ցույց են տալիս, որ աուտոիմուն հիվանդություններ ունեցողների մոտ սրտանոթային հիվանդությունների զարգացման զգալիորեն ավելի մեծ ռիսկ կա, քան աուտոիմուն խանգարումներ չունեցող մարդիկանց դեպքում է: Այս աճող ռիսկը համեմատելի է 2-րդ տիպի շաքարախտի զարգացման ռիսկի հետ, որը հայտնի է սիրտ-անոթային հիվանդությունների ռիսկի գործոնով: Ուսումնասիրությունն առաջին անգամ ցույց է տալիս, որ սրտանոթային հիվանդությունների առաջացման ռիսկի վրա ազդում են աուտոիմուն հիվանդությունները` որպես խանգարումների խումբ, այլ ոչ թե առանձին խանգարումներ:
Իրենց գիտական աշխատանքում հեղինակները ցույց են տալիս, որ իրենց կողմից ուսումնասիրված 19 աուտոիմուն հիվանդությունների խմբին բաժին է ընկնում սրտանոթային իրադարձությունների մոտ 6 տոկոսը։
Ավելցուկային ռիսկը չի բացատրվում ավանդական CVD ռիսկի գործոններով, ինչպիսիք են տարիքը, սեռը, սոցիալ-տնտեսական կարգավիճակը, արյան ճնշումը, մարմնի զանգվածի ինդեքսը, ծխելը, խոլեստերինի մակարդակը եւ 2-րդ տիպի շաքարախտը: Մեկ այլ ուշագրավ բացահայտում այն է, որ ավելցուկային ռիսկը հատկապես բարձր է աուտոիմուն հիվանդություն ունեցող 55 տարեկանից ցածր մարդկանց մոտ, ինչը ենթադրում է, որ աուտոիմուն հիվանդությունները հատուկ դեր են խաղում վաղաժամ սրտանոթային հիվանդությունների առաջացման գործում, ինչը կարող է հանգեցնել կյանքի տարիների անհամաչափ կորստի եւ հաշմանդամության:
