Տպել
Մինչ օրս ինձ համար դերասանական արվեստը մեկ ուրիշի ձեւանալն է: Այս մասին ասել է դերասան եւ գրող Էրիկ Պողոսյանը պրոֆեսոր Դեւիդ Շերմանի հետ զրույցում՝ դերասանի հետ հանդիպման երեկոյին, որը կազմակերպել էր կինոյի, հեռուստատեսություն եւ ինտերակտիվ մեդիա ծրագիրը: Պողոսյանը խոսել է իր դաստիարակության, կարիերայի եւ վերջին շրջանի աշխատանքի մասին։
Թեեւ Պողոսյանն առավել հայտնի է «Օրենք եւ կարգուկանոն», «Ժառանգություն», «Միլիարդներ» եւ այլ ֆիլմերում իր աշխատանքներով, նա նաեւ «Նեմեսիս» գրքի հեղինակն է, որը պատմում է իր հայրենի Ուոթերթաուն նահանգի Մասաչուսեթսի նահանգից սպանված հայ ջոկատի մասին: Որպես հայ՝ Պողոսյանը որոշել է ուսումնասիրել այս խիստ «էկզիստենցիալ» եւ լայնորեն սխալ ընկալված պատմությունը՝ Հայոց ցեղասպանությանը հաջորդած իրադարձությունների համատեքստում:
Պողոսյանը մեծացել է ցեղասպանությունից փրկված հայ գաղթականների ընտանիքում։ Ուոթերթաունից, մեծ հայկական համայնքով, Վոբուրն տեղափոխվելուց հետո, նա սկսել է մշակութային առումով կտրված զգալ իր հասակակիցներից: Ի լրումն էթնիկական տարբերությունների, որոնք նա նկատեց իր եւ իր հասակակիցների միջեւ, Պողոսյանը նաեւ հիմնականում կաթոլիկներով բնակեցված տարածքում Հայ Առաքելական եկեղեցու անդամ էր: Այս գործոնները եւս նպաստեցին, որպեսզի իրեն օտար զգա։ Այնուամենայնիվ, նա կարողացավ մխիթարություն գտնել՝ ապրելով ֆանտաստիկ աշխարհում․ հակում, որը լավ էր տրամադրում դերասանությանը: Երբ Պոսոսյանը սկսեց նկարահանվել «Ռոմեո եւ Ջուլիետ» դպրոցական բեմադրության մեջ, «ինքն իրեն զգում էր ինչպես ձուկը ջրում»։
«Մինչ օրս ինձ համար դերասանությունը նշանակում է ուրիշը ձեւանալ»,- ասել է նա: Երբ Պողոսյանը սկսեց նկարահանվել «Հարցազրույց վամպիրի հետ» սերիալում՝ հիմնված Էնն Ռայսի վեպի վրա, դերասանական այս մոտեցումը կասկածի տակ դրեց նրա՝ որպես լրագրող Դանիել Մոլոյի կերպարի բնույթի պատճառով: Դերը խաղալու պատճառներից մեկն այն էր, որ նա միշտ ցանկացել էր վամպիրի կերպարում հանդես գալ: Նա նաեւ խնդրել է Ֆրենսիս Ֆորդ Կոպոլային խաղալ Դրակուլայի դերը՝ իր «Դրակուլա Բրամ Սթոքեր» (1992) ֆիլմում, որն ի վերջո տրվեց դերասան Գարի Օլդմանին։
Մեկ այլ գործոն, որը Պողոսյանին գրավեց սերիալում, նրա ծանոթությունն էր գրող Էնն Ռայսի ստեղծագործության հետ։ Դերասանը բացատրել է՝ երբ ապրում էր մի բնակարանում, որտեղ իր կինը ներկայացում էր բեմադրում, այնտեղ կար Անն Ռայսի 14 գիրք: Ավելի ուշ նրանք իմացան, որ Էլեոնորա Բերջեսը, ով գրել է Պողոսյանի կնոջ բեմադրած պիեսը, «Հարցազրույց վամպիրի հետ» ֆիլմի սցենարիստն է։ Այս դերը խաղալու առաջարկը եւ այլ զուգադիպություններ եղան դերասանի կյանքի այն պահին, երբ նա մտածում էր մահացության գաղափարի մասին: Այս առիթով նա նշել է.«Արվեստն ամենաբարձր տրանսցենդենտալ բանն է»։
Պողոսյանը խոսել է նաեւ այն հակամշակութային տեսարանների մասին, որոնց ականատեսն է եղել 70-80-ական թվականներին Նյու Յորքի կենտրոնում ապրելու ընթացքում, եւ թե որքան մեծ հաճույք էր ստացել դրանցից: Նա կիսվել է այն մասին, թե ինչպես է Նյու Յորքի արվեստի համայնքը, որին պատկանում էր, առանձնահատուկ իր խորասուզված եւ հավաքական բնույթով: Արվեստն այս համայնքում ընկալվում էր իր ամենամաքուր տեսքով, եւ ոչ թե հիմնված էր առեւտրայնացման կամ քննադատների գնահատանքի հավակնությունների վրա: Հարցին, թե ինչու էր դա այդքան զվարճալի, Պողոսյանը հակիրճ պատասխանել է «Մենք մշտապես լավ տրամադրություն ունեինք»:
Ավելի մանրամասն՝ news.am
