Տպել
«Ամեն անգամ գերեզմանոց գնալիս Հովհաննեսի առջև էլ եմ խոնարհվում. այդ տղայի շնորհիվ ես որդուս մարմինը հողին եմ հանձնել, գերեզման ունեմ, դա էլ է մխիթարանք»
Արա Մկրտչյանը պարտադիր ժամկետային զինծառայությունն ավարտելուց հետո որոշել է շարունակել ծառայել հայրենիքին: Արցախյան պատերազմում զոհված պայմանագրային զինծառայողի մոր համար զարմանալի չի եղել տղայի որոշումը, որովհետև Արան հայրենիքն ամեն ինչից վեր էր սիրում: Էլ ի՞նչ մասնագիտություն պետք է ունենար, որ այդքան շատ սիրեր և այդքան շատ իրենը համարեր:
«2015թ.-ից աշխատում էր որպես պայմանագրային զինծառայող: Ճիշտ է, ես չէի ուզում, բայց Արաս շատ էր սիրում իր աշխատանքը, և կարելի է ասել, որ զինվորականի աշխատանքը կենսակերպ էր իր համար:
Սկզբում Գյումրիի զորամասում էր աշխատում, հետո տեղափոխվեց Արարատի զորամաս:
Ինքը միշտ սիրում էր առաջինը լինել, ամեն տեղ օգնող էր, հասկացող. Արայիս բոլորը սիրում էին: Չկա մի մարդ, որ ափսոսանք և ցավ չզգա Արայիս համար»,- ԳԱԼԱ-ի հետ զրույցում պատմում է արցախյան պատերազմում զոհված զինծառայողի մայրը՝ Մանիկ Թադևոսյանը:
Արա Մակարի Մկրտչյանը ծնվել է 1992թ.-ի նոյեմբերի 1-ին Գյումրիում: Սեպտեմբերի 27-ից մասնակցել է պատերազմական գործողություններին: Զոհվել է հոկտեմբերի 11-ին Ջրականի համար մղվող մարտերում: Արա Մկրտչյանը ամուսնացած էր, ունի մեկ որդի:
Պայմանագրային զինծառայողը հետմահու պարգևատրվել է «Մարտական ծառայություն» մեդալով:
«Սեպտեմբերի 27-ին, երբ սկսվեց պատերազմը, առավոտյան շուտ զանգեցի, իրենց տեղափոխում էին: Սկզբում ինձ խաբեց, թե մամ, մենք Նախիջևանում ենք, չվախենաս, էստեղ դիրքեր ենք պահում, որ ձեզ էդտեղ ոչինչ չլինի:
Ես խառնվել էի իրար, անընդհատ կրկնում էի՝ Արա ջան, կյանքդ փրկի, մենք էստեղ կապրենք, դու կյանքդ փրկի: Ասաց՝ լավ էլի, այ մամ, էստեղ ոչինչ չկա:
Հոկտեմբերի 9-ին առավոտյան զանգեց, ես աշխատանքի էի, զանգել էր եղբորը և ասել, որ եթե հեռախոսս անհասանելի լինի, չանհանգստանաք, այստեղ կապերը լավ չեն:
Հենց այդ օրը առավոտյան Արայենց տեղափոխել էին Ջրական, ինքը Ջրականում է կռվել, բայց ես չեմ իմացել դրա մասին:
Արաս գիտեր իմ բնավորությունը, որ զանգը ուշանար, ինչեր կարող էի մտածել… պատերազմի օրերին օրվա մեջ անպայման զանգում էր ինձ, ասում էր՝ մամ ջան, ամեն ինչ լավ է, նորմալ է:
Հոկտեմբերի 10-ին էլ ենք որդուս հետ խոսել, իսկ հոկտեմբերի 11-ին հաղորդագրություն էր եղբորը ուղարկել, որ իր հետ ամեն ինչ լավ է, դուք ձեզ լավ նայեք: Մենք զարմացանք, որ ինչի է հաղորդագրություն գրել ու չի զանգել:
Արաս զոհվել է հոկտեմբերի 11-ի երեկոյան իր զինծառայակից ընկերների հետ միասին:
Արայիս վաշտի ավագը՝ Հովհաննես Խաչատրյանը, որդուս մարմինը մյուս զինված տղերքի մարմինների հետ պատերազմի դաշտից հանել և հասցրել է մեզ:
Արայիս մարմինը մեզ հասցրած տղան էլ է հիմա զոհված, և ամեն անգամ գերեզմանոց գնալիս Հովհաննեսի առջև էլ եմ խոնարհվում: Այդ տղայի շնորհիվ ես որդուս մարմինը հողին եմ հանձնել, գերեզման ունեմ, դա էլ է մխիթարանք, այսօր երեխեք կան, որ դեռ մարմինները փնտրում են»,- շարունակում է հերոսի մայրը:
Տիկին Մանիկը ասում է՝ մեծ է իր կսկիծը, իրեն միայն կհասկանա որդեկորույս ծնողը:
Ասում է՝ ցավոտ հպարտություն է, ցավոտ գիտակցում, որ հերոսի մայր ես:
«Մինչև հիմա չեմ կարող հաշտվել կատարվածի հետ, Արաս մեր ամեն ինչն էր: Ես հիմա ապրում եմ, որ Արայիս հիշատակը վառ մնա: Մեր երեխեքը հերոս են, բայց ոչ մի ծնող էս գնով չի ուզենա հերոս ունենալ»,- եզրափակեց արցախյան պատերազմում զոհված պայմանագրային զինծառայող Արա Մկրտչյանի մայրը՝ Մանիկ Թադևոսյանը:
