Տպել
Սթիվեն Սփիլբերգի «The Post» նոր ֆիլմը պետք է հայտնվեր հենց հիմա և հենց հիմա էլ դիտվեր ու քննարկվեր (միգուցե նաև արժանանա Օսկար մրցանակի, որի հանդիսավոր արարողությունը տեղի կունենա փետրվարի 28-ին):
Այս ֆիլմը կարծես լինի քարտեզ, որի վրա սլաքներով ու ուղենիշներով պատկերված է, թե ինչպես է հասունանում մեդիայի դիրքորոշումը և ինչպես է այն ազդում կյանքի բոլոր ոլորտների վրա:
Չափազանց դասական (երկար ավանդական կադրերով ու երկխոսություններով նկարահանված ու աստղային կազմ ունեցող) «The Post»-ը այսօրվա իրավիճակը զննում է մինչինտերնետային դարաշրջանի լրագրողների դիրքերից:
Եվ եզրակացնում է՝ փաստերը թաքցնելը, անգամ երբ դրանք ջանում են թաքցնել պետության առաջին դեմքերը, երբեք լավ բանի չի հանգեցնում: Օրինակ, նախագահները պաշտոնանկ են լինում, լրագրողները այլասերվում են, իսկ հասարակությունը՝ հիվանդանում:
«Հույժ գաղտնի» պիտակով փաստաթղթերի կապոցները հիմնականում ստոր բաներ են թաքցնում: Այդպես եղել է միշտ:
Եվ այդպես եղել է 1971 թվականին, երբ հայտնի դարձավ, որ ԱՄՆ կառավարությունը՝ հասկանալով, որ Վիետնամի դեմ պատերազմում հաղթելու շանսեր չունի, միևնույն է սկսել ու շարունակել է պատերազմը, քանի որ պատերազմները միշտ լավ առիթ են պահպանելու իշխանությունը:
Ռազմական քողն ու պաթետիկ ճառերը անհրաժեշտ էին ԱՄՆ նախագահ Նիքսոնի (իսկ մինչ նա, նաև Այզենհաուերի ու Քեննեդիի) ադմինիստրացիային:
Բայց փոքր, տեղական նշանակություն ունեցող ու սեփական դիրքորոշումը որոնող «Վաշինգթոն փոստ» թերթը որոշում է, որ այն, ինչը պետք է նախագահին, անպետք է հասարակության համար: Եվ ձեռնարկում է «Պենտագոնի փաստաթղթեր» անվամբ հայտնի սկանդալային հրապարակումների շարքը:
Ավելի ճիշտ, «Փոստը» երկրորդ հրապարակողն էր, առաջինը «Նյու Յորք Թայմս»-ն էր, որի դեմ արդեն դատական գործ էր սկսվել, և այդ հզոր հեղինակավոր թերթը մեղադրվում էր պետական գաղտնիքի արտահոսքի համար:
Ընդհանրապես, բոլոր տեսակի պայքարներում ամենադժվարը երկրորդը լինելն է: Առաջինները միշտ գտնվում են, բայց եթե չլինի երկրորդը, առաջինը քայլը մարում ու արժեզրկվում է:
1970-ականներին «Վաշինգթոն Փոստ» թերթի գործերը լավ չէին, «հարվածային» նյութեր չկային: Արդիական թեմաների որոնումները թերթի համար օրհասական խնդիր էին, քանի որ մասնավոր, ընտանեկան բիզնես հանդիսացող թերթը փորձում էր միաժամանակ լինել թե՛ հնչեղ մեդիա, թե՛ ռիսկային քայլերից ապահովագրված բիզնես, որի հենասյունը պաշտոնյաների հետ լավ հարաբերություններն էին: Եվ «Փոստը» որոշում է կայացնում…
Ամբողջությամբ՝ media.am
